Plan Zmiennych Świadczeń

Co to jest plan świadczeń ze zmiennymi świadczeniami?

Plan świadczeń o zmiennej wysokości to rodzaj planu emerytalnego, w którym wypłata zmienia się w zależności od tego, jak dobrze radzą sobie inwestycje w ramach planu. Programy 401(k) są jednym z przykładów świadczenia zmiennego.

Zrozumienie planu zmiennych świadczeń

Plany o zmiennych świadczeniach, zwane również planami o zdefiniowanej składce,. umożliwiają posiadaczowi planu zarządzanie własnym kontem. Natomiast program o zdefiniowanych świadczeniach zapewnia posiadaczowi programu z góry określone płatności po przejściu na emeryturę, które się nie zmieniają i które są oparte na formule kwalifikowalności, a nie na zwrotach z inwestycji.

Plany zmiennych świadczeń przenoszą ryzyko inwestycyjne z pracodawcy na pracownika. Możliwe, że pracownik będzie miał mniej pieniędzy z planu o zmiennym zasiłku, jeśli dokona złych wyborów inwestycyjnych. Ma jednak również moc dokonywania lepszych wyborów inwestycyjnych i osiągania lepszych korzyści. Dlatego zdolność pracownika do podejmowania mądrych decyzji inwestycyjnych ma kluczowe znaczenie w planach zmiennych świadczeń.

Historia planów o zmiennym zasiłku

Ludzie inwestują na rynkach finansowych, aby zapewnić sobie emeryturę tak długo, jak sama historia kapitalizmu. American Express Company po raz pierwszy zaoferowała swoim pracownikom plan emerytalny w 1875 roku, ustanawiając pierwszy prywatny plan emerytalny w Stanach Zjednoczonych.

Wraz ze wzrostem średniej długości życia Amerykanów na przełomie XIX i XX wieku, coraz większego znaczenia nabierał problem zapewnienia emerytury członkom rosnącej klasy średniej . Kongres starał się zachęcić do wzrostu prywatnych emerytur, wpłacając składki na takie konta, które można odliczyć od podatku w latach dwudziestych. Do 1929 roku w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie istniało już 397 planów dla sektora prywatnego.

Rozwój planów emerytalnych eksplodował po II wojnie światowej, kiedy związki zaczęły masowo strajkować, domagając się zapewnienia emerytur. Od końca II wojny światowej do około 1980 r. emerytury o zdefiniowanym świadczeniu, czyli emerytury, w których pracownik ma zagwarantowany z góry określony zestaw świadczeń aż do śmierci, były główną formą zabezpieczenia emerytalnego amerykańskich pracowników.

Presja maksymalnych zwrotów

Ale tego rodzaju emerytury wywarły ogromną presję na amerykańskie firmy, które stanęły w obliczu zwiększonej konkurencji ze strony zagranicznych rywali i akcjonariuszy,. którzy domagali się maksymalnych zysków. Doprowadziło to do tego, że sektor prywatny bardziej polegał na planach świadczeń o zmiennej wysokości, w których składka firmy jest określona, ale rzeczywista wypłata zależy od wyników inwestycji emerytalnych.

Od wczesnych lat osiemdziesiątych dostęp pracowników do planów określonych świadczeń zmniejszył się. Według Krajowego Badania Wynagrodzeń przeprowadzonego przez Biuro Statystyki Pracy, w 2020 r. tylko 15% pracowników sektora prywatnego uczestniczyło w planach określonych świadczeń. Dla porównania, około 65% pracowników sektora prywatnego miało dostęp do planu o zdefiniowanej składce.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Programy o zdefiniowanej składce, takie jak 401(k)s, są częstym przykładem programu o zmiennym świadczeniu.

• Chociaż programy o zmiennych świadczeniach mogą generować większe długoterminowe zyski niż programy o stałych świadczeniach, narażają również posiadaczy rachunków na ryzyko rynkowe.

• Program zmiennych świadczeń odnosi się do typu kwalifikowanego programu, takiego jak konto emerytalne, którego wartość zmienia się wraz z wartością rynkową jego inwestycji.