Lögbundinn varasjóður
Hvað eru lögbundnir varasjóðir?
Lögbundnir varasjóðir eru þeir fjármunir sem vátryggingaeftirlit ríkisins krefst þess að vátryggingafélög sem starfa í ríki þeirra haldi hverju sinni. Tilgangur lögbundinnar varasjóðs er að tryggja að vátryggingafélög hafi nægilegt lausafé tiltækt til að standa við allar lögmætar kröfur sem vátryggingartakar þeirra gera.
Skilningur á lögbundnum varasjóðum
McCarran-Ferguson lögin, sem samþykkt voru af þinginu árið 1945, veittu ríkjum heimild til að stjórna tryggingafélögum. Til að eiga viðskipti í ríki verður hver vátryggjandi að hafa leyfi frá tryggingadeild ríkisins og hlíta reglum þess. Meðal þessara reglna er hversu mikið fé vátryggjandi þarf að halda í varasjóði til að tryggja að það geti greitt framtíðarkröfur sínar.
Vátryggingafélög innheimta tryggingariðgjöld frá viðskiptavinum sínum og fjárfesta síðan iðgjöldin á almennum reikningi sínum til að skila arði af fjárfestingu (ROI). Fræðilega séð gætu vátryggjendur freistast til að fjárfesta mjög stórt brot af þeim iðgjöldum sem þeir innheimta til að hámarka ávöxtun þeirra. Hins vegar gæti það skilið þeim eftir með ófullnægjandi reiðufé á hendi til að fullnægja kröfum viðskiptavina sinna.
Til að koma í veg fyrir að þetta gerist framfylgja tryggingaeftirlitsstofnunum ríkisins lágmarks lausafjárstöðu sem tryggingafélög verða að viðhalda. Þessa lögboðnu varasjóði er annað hvort hægt að geyma í reiðufé eða í auðseljanlegum verðbréfum sem hægt er að breyta í reiðufé á áreiðanlegan hátt og með stuttum fyrirvara.
Lögboðinn varasjóður gildir fyrir ýmsar vátryggingarvörur, þar á meðal líftryggingar,. sjúkratryggingar, eigna- og slysatryggingar, langtímaumönnunartryggingar og lífeyrissamninga. Kröfurnar geta verið mismunandi frá einu ríki til annars og eftir tegund vátryggingarvöru.
Lögbundin varasjóðsaðferðir
Við ákvörðun lögbundinna varasjóða nota tryggingaeftirlit ríkisins tvær grundvallaraðferðir.
Reglubundin nálgun
Sú fyrsta er reglubundin nálgun, þar sem vátryggjendum er sagt hversu mikið af iðgjöldum þeirra þeir verða að halda í varasjóði á grundvelli staðlaðra formúla og forsendna.
Nálgun sem byggir á meginreglum
Önnur aðferðin, þekkt sem meginreglubundin nálgun, gefur vátryggjendum meira svigrúm til að setja varasjóði. Nánar tiltekið gerir það þeim kleift að setja varasjóði byggða á eigin reynslu, svo sem tryggingafræðilegri tölfræði og fyrri kröfuhegðun eigin viðskiptavina sinna, að því tilskildu að þeir séu jafn stórir eða stærri en varasjóðirnir sem kveðið er á um samkvæmt reglubundinni nálgun.
Mikilvægt
Þegar vátryggingafélag velur að geyma varasjóði sem er umfram lágmarksfjárhæð sem krafist er samkvæmt reglubundinni nálgun er vísað til þeirra sem ólögbundinna eða frjálsra varasjóða.
Burtséð frá þeirri aðferð sem notuð er til að reikna þá mun lögbundinn varasjóður almennt valda því að vátryggingafélög tapa á einhverjum hugsanlegum hagnaði. Þær gagnast hins vegar vátryggingamörkuðum í heild með því að gera vátryggingaviðskiptavinum öruggari um að vátryggjendur þeirra standist erfiðar efnahagsaðstæður og standi að baki tryggingum þeirra.
Dæmi um lögbundna varasjóði
Lítum á XYZ tryggingar. Samkvæmt lögbundnum bindiskyldum ríkistryggingaeftirlitsins, yrði XYZ gert að halda 50 milljónum dala í varasjóði á grundvelli reglubundinnar nálgunar. Hins vegar, eftir að hafa íhugað samkeppnislandslag í ríki sínu og farið yfir fyrri frammistöðu vátryggingasafns síns, ákvað XYZ að nota grundvallaraðferðina og setja lögbundna varasjóði yfir lágmarkskröfum.
Þrátt fyrir að viðbótarforðinn myndi líklega kosta það í skilmálar af tapuðum fjárfestingartekjum , rökstuddi XYZ að þessi íhaldssamari nálgun myndi styrkja ímynd þess sem ábyrgra vátryggjenda og gera það vel í stakk búið til að sigla í gegnum hugsanlega samdrátt eða annan efnahagslegan mótvind.
Hápunktar
Vátryggingafélögum er frjálst að setja lögbundna varasjóði yfir lágmarksmörk, með því að nota meginreglur.
Þeir eru boðaðir samkvæmt tryggingareglum ríkisins.
Lögbundinn varasjóður er lágmarksfjárhæð reiðufjár og auðseljanlegra verðbréfa sem vátryggingafélög verða að eiga.
