Technika Bornhuettera-Fergusona
Czym jest technika Bornhuettera-Fergusona?
Technika Bornhuettera-Fergusona to metoda obliczania oszacowania strat firmy ubezpieczeniowej. Technika Bornhuettera-Fergusona, zwana również metodą Bornhuettera-Fergusona, pozwala oszacować straty poniesione, ale jeszcze niezgłoszone (IBNR) za rok polisowy. Technika ta została stworzona przez dwóch aktuariuszy, Bornhuettera i Fergusona, i została po raz pierwszy zaprezentowana w 1975 roku.
Jak działa technika Bornhuettera-Fergusona
Bornhuetter-Ferguson jest jedną z najczęściej stosowanych metod wyceny rezerwy na straty, ustępując jedynie metodzie łańcuchowej. Łączy w sobie cechy drabiny łańcuchowej i metody oczekiwanych współczynników strat oraz przypisuje wagi do procentu strat wypłaconych i strat poniesionych. W przeciwieństwie do metody drabiny łańcuchowej, która buduje model na podstawie przeszłych doświadczeń, technika Bornhuettera-Fergusona buduje model oparty na narażeniu ubezpieczyciela na straty.
istnieją dwie algebraicznie równoważne metody obliczania strat. W pierwszym podejściu nierozwinięte zgłoszone (lub opłacone) straty są dodawane bezpośrednio do oczekiwanych strat (w oparciu o wskaźnik szkodowości a priori), pomnożonej przez szacunkowy procent niezgłoszonych.
BF = L + ELR * Ekspozycja * (1 - w)
W drugiej metodzie obliczania zgłoszone (lub wypłacone) straty są najpierw opracowywane do poziomu ostatecznego przy użyciu podejścia łańcuchowego i zastosowania współczynnika rozwoju strat (LDF). Następnie ostateczność drabiny łańcuchowej jest mnożona przez szacunkowy raportowany procent. Na koniec dodawane są oczekiwane straty pomnożone przez szacunkowy procent niezgłoszonych (jak w pierwszym podejściu).
BF = L * LDF * w + ELR * Ekspozycja * (1 - w)
Szacowany raportowany procent jest odwrotnością czynnika rozwoju strat. Roszczenia IBNR są następnie obliczane przez odjęcie zgłoszonych strat od ostatecznych oszacowań strat Bornhuetter-Ferguson.
Technika Bornhuettera-Fergusona kontra Metoda drabiny łańcuchowej
Metoda drabiny łańcuchowej bada moment w czasie, w którym roszczenie zostało zgłoszone lub zapłacone. Ubezpieczyciele wykorzystują to do „budżetowania” przyszłych strat, przy czym suma wszystkich przyszłych strat jest równa IBNR. Szacunki szkód z przeszłych okresów są skonkretyzowane w oparciu o doświadczenie strat. Oznacza to, że aktuariusz zamienia wcześniejsze szacunki na rzeczywiste roszczenia.
Technika Bornhuettera-Fergusona szacuje IBNR w pewnym okresie czasu, szacując ostateczną stratę dla niektórych ekspozycji na ryzyko, a następnie oszacowując procent tej straty, który nie został zgłoszony w tym czasie. Bornhuetter-Ferguson oblicza szacowaną stratę jako sumę zgłoszonej straty powiększonej o IBNR, przy czym IBNR oblicza się jako szacunkową stratę końcową pomnożoną przez procent straty, która nie jest zgłoszona. Szacunki strat wykorzystują szacunki strat a priori.
Bornhuetter-Ferguson może być najbardziej użyteczny w przypadkach, w których rzeczywiste zgłoszone straty nie stanowią dobrego wskaźnika IBNR. Jest to prawdopodobne, gdy straty występują rzadko, ale mają dużą dotkliwość, co utrudnia dokładne oszacowanie. Ubezpieczycielowi łatwiej jest przewidzieć, co się stanie z roszczeniami o wysokiej częstotliwości i niskiej dotkliwości.
##Przegląd najważniejszych wydarzeń
Technika Bornhuettera-Fergusona łączy cechy drabiny łańcuchowej i metod oczekiwanych strat oraz przypisuje wagi procentowi strat wypłaconych i strat poniesionych.
To jedna z najpopularniejszych metod obliczania rezerw na straty, ustępując jedynie metodzie łańcuchowo-drabinowej.
Techniką może być sytuacja, w której straty mają niską częstotliwość, ale wysoką dotkliwość.
Technika Bornhuettera-Fergusona jest metodą szacowania strat poniesionych, ale jeszcze nie zgłoszonych (IBNR) dla ubezpieczycieli.
