Metoda drabinki łańcuchowej – CLM
Co to jest metoda drabiny łańcuchowej?
Metoda Chain Ladder (CLM) to metoda obliczania wymaganej rezerwy na szkody w sprawozdaniu finansowym firmy ubezpieczeniowej . Metoda drabiny łańcuchowej jest wykorzystywana przez ubezpieczycieli do prognozowania wysokości rezerw, które muszą zostać utworzone w celu pokrycia przewidywanych przyszłych szkód poprzez prognozowanie doświadczeń z przeszłości związanych z roszczeniami w przyszłość. Dlatego CLM działa tylko wtedy, gdy zakłada się, że wcześniejsze wzorce strat utrzymają się w przyszłości. Gdy z jakiegoś powodu obecne roszczenia ubezpieczyciela ulegną zmianie, metoda drabinkowa nie da dokładnego oszacowania bez odpowiednich korekt.
Ta metoda aktuarialna jest jedną z najpopularniejszych metod rezerwowych stosowanych przez towarzystwa ubezpieczeniowe. Metodę drabiny łańcuchowej można porównać z metodą Bornhuettera-Fergusona i metodą oczekiwanego wskaźnika strat (ELR) do obliczania rezerw towarzystwa ubezpieczeniowego.
Metoda drabiny łańcuchowej
Metoda drabiny łańcuchowej oblicza szacunki strat poniesionych, ale nie zgłoszonych (IBNR),. przy użyciu trójkątów spływu strat wypłaconych i strat poniesionych, reprezentujących sumę strat wypłaconych i rezerw na sprawy. Firmy ubezpieczeniowe są zobowiązane do odłożenia części składek, które otrzymują z ich działalności ubezpieczeniowej,. na opłacenie roszczeń, które mogą zostać złożone w przyszłości. Prognozowana kwota odszkodowań wraz z kwotą odszkodowań, które są faktycznie wypłacone, określają, jaki zysk ubezpieczyciel opublikuje w swoich dokumentach finansowych.
Trójkąty odpływowe (lub trójkąty opóźniające) to dwuwymiarowe macierze, które są generowane przez gromadzenie danych dotyczących roszczeń przez pewien okres czasu. Dane roszczenia są przetwarzane w procesie stochastycznym w celu utworzenia macierzy spływu po uwzględnieniu wielu stopni swobody.
Kluczowe założenia
W swej istocie metoda drabiny łańcuchowej opiera się na założeniu, że wzorce działań szkodowych w przeszłości będą nadal widoczne w przyszłości. Aby to założenie zostało spełnione, dane z przeszłych strat muszą być dokładne. Na dokładność może mieć wpływ kilka czynników, w tym zmiany w ofercie produktów, zmiany regulacyjne i prawne, okresy roszczeń o dużej dotkliwości oraz zmiany w procesie likwidacji szkód. Jeżeli założenia wbudowane w model różnią się od stwierdzonych roszczeń, ubezpieczyciele mogą być zmuszeni do wprowadzenia korekt w modelu.
Tworzenie szacunków może być trudne, ponieważ losowe wahania danych dotyczących roszczeń i niewielki zestaw danych mogą powodować błędy prognozowania. Aby załagodzić te problemy, ubezpieczyciele łączą dane dotyczące roszczeń firm z danymi z całej branży.
Kroki do zastosowania metody drabiny łańcuchowej
Według Jacqueline Friedland „Szacowanie niezapłaconych roszczeń za pomocą podstawowych technik”, siedem kroków do zastosowania metody drabiny łańcuchowej to:
Skompiluj dane dotyczące roszczeń w trójkącie rozwoju
Oblicz czynniki wiekowe
Oblicz średnie czynników wiekowych
Wybierz czynniki rozwoju roszczenia
Wybierz czynnik ogona
Oblicz skumulowane czynniki rozwoju roszczeń
Ostateczne roszczenia projektu
Czynniki wieku do wieku, zwane również czynnikami rozwoju strat (LDF) lub współczynnikami powiązań, reprezentują stosunek kwot strat z jednej daty wyceny do drugiej i mają na celu uchwycenie wzorców wzrostu strat w czasie. Czynniki te są wykorzystywane do prognozowania, gdzie rozliczy się ostateczna kwota strat.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Podstawowym założeniem metody drabiny łańcuchowej jest to, że doświadczenia z przeszłymi roszczeniami są dobrym predyktorem przyszłych wyników.
CLM oblicza straty poniesione, ale niezaraportowane (IBNR) za pomocą trójkątów spływów, probabilistycznego drzewa dwumianowego, które zawiera straty za bieżący rok, a także premie i wcześniejsze estymatory strat.
Metoda drabiny łańcuchowej (CLM) jest popularnym sposobem, w jaki firmy ubezpieczeniowe szacują wymagane rezerwy roszczeń.
