Niestandardowa polityka pieniężna
Co to jest niestandardowa polityka pieniężna?
Niestandardowa polityka pieniężna – lub niekonwencjonalna polityka pieniężna – jest narzędziem używanym przez bank centralny lub inny organ monetarny, który odbiega od tradycyjnych środków. Niestandardowa polityka monetarna zyskała na znaczeniu w czasie kryzysu finansowego z 2008 r., kiedy podstawowy środek tradycyjnej polityki pieniężnej, jakim jest dostosowanie stóp procentowych, nie wystarczał. Niestandardowe polityki pieniężne obejmują luzowanie ilościowe, forward guidance i korekty zabezpieczeń.
Zrozumienie niestandardowej polityki pieniężnej
Polityka pieniężna jest stosowana w formie skurczowej lub ekspansywnej. Kiedy gospodarka jest w tarapatach, takich jak recesja, bank centralny danego kraju wprowadzi ekspansywną politykę pieniężną. Obejmuje to obniżenie stóp procentowych, aby pieniądze były tańsze, aby zachęcić do wydatków w gospodarce.
Ekspansywna polityka pieniężna zmniejsza również wymagania banków w zakresie rezerw , co zwiększa podaż pieniądza w gospodarce. Wreszcie banki centralne kupują obligacje skarbowe na wolnym rynku, zwiększając rezerwy gotówkowe banków. Skurczowa polityka monetarna pociągnęłaby za sobą te same działania, ale w przeciwnym kierunku.
Podczas kryzysu finansowego z 2008 r. gospodarki światowe starały się wyciągnąć swoje kraje z recesji, wdrażając ekspansywną politykę monetarną. Ponieważ jednak recesja była tak silna, standardowa ekspansywna polityka monetarna nie wystarczyła. Na przykład stopy procentowe zostały obniżone do zera lub bliskie zeru, aby walczyć z kryzysem. To jednak nie wystarczyło do poprawy gospodarki.
Aby uzupełnić tradycyjną politykę monetarną, banki centralne wdrożyły niestandardowe środki mające na celu wyciągnięcie swoich gospodarek z trudnej sytuacji finansowej.
Fed wprowadził różne agresywne polityki, aby zapobiec jeszcze większym szkodom spowodowanym kryzysem gospodarczym. Podobnie Europejski Bank Centralny (EBC) wprowadził ujemne stopy procentowe i przeprowadził duże zakupy aktywów, aby powstrzymać skutki światowego spowolnienia gospodarczego.
Rodzaje niestandardowej polityki pieniężnej
luzowanie ilościowe
Podczas recesji bank centralny może kupować inne papiery wartościowe na wolnym rynku poza obligacjami rządowymi. Proces ten jest znany jako luzowanie ilościowe (QE) i jest rozważany, gdy krótkoterminowe stopy procentowe są na poziomie zera lub w pobliżu zera, tak jak miało to miejsce podczas Wielkiej Recesji. QE obniża stopy procentowe, jednocześnie zwiększając podaż pieniądza. Instytucje finansowe są następnie zalewane kapitałem, aby promować kredytowanie i płynność. W tym czasie nie są drukowane żadne nowe pieniądze.
Podczas recesji Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych zaczęła kupować papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS) w ramach programu luzowania ilościowego. Podczas pierwszej rundy QE bank centralny zakupił 1,25 biliona dolarów w MBS . w 2015 roku .
Nawigacja do przodu
Forward guidance to proces, w którym bank centralny komunikuje opinii publicznej swoje zamiary dotyczące przyszłej polityki pieniężnej. Niniejsze zawiadomienie umożliwia zarówno osobom fizycznym, jak i przedsiębiorstwom podejmowanie długoterminowych decyzji o wydatkach i inwestycjach, co zapewnia rynkom stabilność i zaufanie. W rezultacie forward guidance wpływa na bieżące warunki gospodarcze.
Fed po raz pierwszy zastosował forward guidance na początku XXI wieku, a następnie podczas Wielkiej Recesji,. aby wskazać, że stopy procentowe pozostaną na niskim poziomie w przewidywalnej przyszłości .
Ujemne stopy procentowe
Wiele krajów przyjęło ujemne stopy procentowe podczas kryzysu finansowego. W ramach tej polityki banki centralne obciążają banki komercyjne oprocentowaniem ich depozytów. Celem jest zachęcenie banków komercyjnych do wydawania i pożyczania swoich rezerw gotówkowych zamiast ich przechowywania. Przechowywanie rezerw gotówkowych straci na wartości z powodu ujemnej stopy procentowej.
Korekty zabezpieczeń
W czasie kryzysu finansowego banki centralne rozszerzyły również zakres, jakie aktywa mogły być utrzymywane jako zabezpieczenie kredytów. Zazwyczaj najbardziej płynne aktywa powinny być utrzymywane jako zabezpieczenie, jednak w tak trudnych czasach wolno było trzymać jako zabezpieczenie aktywa bardziej niepłynne. Banki centralne przejmują wówczas ryzyko płynności tych aktywów.
Krytyka niestandardowej polityki pieniężnej
Niestandardowa polityka monetarna może mieć negatywny wpływ na gospodarkę. Jeśli banki centralne wdrożą QE i zbyt szybko zwiększą podaż pieniądza, może to doprowadzić do inflacji. Może się to zdarzyć, jeśli w systemie jest za dużo pieniędzy, ale dostępna jest tylko określona ilość towarów.
Ujemne stopy procentowe mogą również mieć konsekwencje, zachęcając ludzi do nie oszczędzania, a raczej do wydawania pieniędzy. Co więcej, QE zwiększa bilans banku centralnego, co może stanowić ryzyko do zarządzania, a także nieumyślnie określa rodzaje aktywów dostępnych dla sektora prywatnego, co może prowadzić do zakupu bardziej ryzykownych aktywów, jeśli Fed skupuje ogromne kwoty Skarbów i MBS.
##Przegląd najważniejszych wydarzeń
Niestandardowe polityki pieniężne obejmują luzowanie ilościowe, forward guidance, korekty zabezpieczeń i ujemne stopy procentowe.
Tradycyjna polityka monetarna obejmuje dostosowanie stóp procentowych, operacje otwartego rynku oraz ustalanie wymogów dotyczących rezerw bankowych.
Niestandardowa polityka monetarna zyskała na znaczeniu podczas globalnego kryzysu finansowego w 2008 r., kiedy tradycyjna polityka monetarna nie wystarczyła, aby podciągnąć gospodarki krajów rozwiniętych.
Dzięki wdrożeniu zarówno tradycyjnej, jak i niestandardowej polityki pieniężnej, rządy były w stanie wyciągnąć swoje kraje z recesji.
