Tontyn

Co to jest tontyna?

Tontine to nazwa wczesnego systemu gromadzenia kapitału, w którym jednostki wpłacają do wspólnej puli pieniędzy; otrzymują dywidendy na podstawie ich udziału w zwrotach z inwestycji dokonanych z połączonych pieniędzy. Ponieważ członkowie grupy zmarli, nie zostali zastąpieni nowymi inwestorami, więc dochody były dzielone między coraz mniej członków. Inwestorzy, którzy przeżyli, dosłownie skorzystali ze śmierci ludzi, których znali – cecha, którą wielu uważało za makabryczną. Nawet w czasach swojej świetności tontyny uważano za nieco odbarwione.

Zrozumienie Tontine

Chociaż dziś wydają się obce, tontini mają ugruntowany rodowód, który sięga co najmniej pół tysiąclecia. Nazwa pochodzi od XVII-wiecznego włoskiego finansisty Lorenzo de Tontiego. Nie jest jasne, czy rzeczywiście wynalazł tontinę, ale Tonti słynął z pomysłu francuskiego rządu w XVII wieku, aby król Ludwik XIV mógł zebrać pieniądze.

Z tego powodu historycy sugerują, że pomysł Tontiego wywodzi się z folkloru finansowego jego rodzinnych Włoch. Pomysł początkowo się nie przyjął i Tonti w końcu wylądował w Bastylii.

Kilkadziesiąt lat później, w późnym średniowieczu, w Europie rozpowszechniły się tontyny jako narzędzie finansowania dworów królewskich. Ponieważ nakładanie podatków często nie wchodziło w rachubę, europejscy monarchowie pożyczali pieniądze, głównie za pośrednictwem tonów, aby sfinansować swoje mordercze wojny.

W szczytowym momencie swojej popularności w latach 1900, tontyny stanowiły prawie dwie trzecie rynku ubezpieczeniowego w Stanach Zjednoczonych i stanowiły ponad 7,5% bogactwa narodu. Szacuje się, że do 1905 roku w Stanach Zjednoczonych było 9 milionów aktywnych polityk tontynowych, w kraju liczącym zaledwie 18 milionów gospodarstw domowych.

Polisy ubezpieczeniowe Tontine zostały zakazane w Stanach Zjednoczonych w 1906 roku.

Pomimo swojej popularności, tontini zyskały złą reputację w USA z powodu kilku dobrze nagłośnionych skandali ubezpieczeniowych; więc dla niektórych pozostają synonimem chciwości i korupcji. W Europie tontyny są regulowane na mocy dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i nadal są powszechne we Francji.

Proces tontyny

Jako inwestor w tonie zapłaciłeś z góry ryczałt – podobnie jak w przypadku kapitału, z tym wyjątkiem, że nigdy nie został on spłacony – i otrzymywałeś coroczne „dywidendy” aż do swojej śmierci. Po śmierci inwestora jego akcje zostały podzielone między pozostałych przy życiu członków tontyny.

W ten sposób cechy tontyny są podobne do renty grupowej i loterii. Krótko mówiąc, im dłużej żyjesz – i im mniej współinwestorów żyje – tym większa jest twoja roczna wypłata. Ostatni żyjący inwestor zgarnąłby całą dywidendę. Kiedy wszyscy inwestorzy zginęli, tontyna się skończyła, a rząd zwykle wchłonął pozostały kapitał.

W większości miejsc w Stanach Zjednoczonych używanie tonatów do pozyskiwania kapitału lub uzyskiwania dochodu przez całe życie jest konsekwentnie utrzymywane jako legalne; jednak przestarzałe ustawodawstwo w dwóch stanach sprzyjało błędnemu przekonaniu, że sprzedaż tontyn w całych Stanach Zjednoczonych jest nielegalna.

Tontyny w Stanach Zjednoczonych

W XIX-wiecznej Ameryce tontyny były popularnym środkiem zwiększania sprzedaży ubezpieczeń na życie. W rzeczywistości, historycy generalnie przypisują tontinom samodzielny udział w umacnianiu się branży ubezpieczeniowej w Ameryce. Kultura popularna wzmocniła zarówno modę, jak i ciemną stronę tontinów – jako że Agatha Christie, Robert Louis Stevenson i PG Wodehouse napisali historie o uczestnikach tontinów spiskujących, by zabić się nawzajem, aby uzyskać wielką wygraną.

Na początku Republiki Amerykańskiej sekretarz skarbu USA Alexander Hamilton zaproponował użycie tonanów jako sposobu na zmniejszenie długu krajowego. Tontyna Hamiltona miała niezwykłą strukturę wypłat, która zamroziła płatności inwestorów na rzecz beneficjentów końcowych, gdy pula ocalałych została zmniejszona do 20% pierwotnej grupy. Beneficjenci ci nadal otrzymywaliby dywidendę, ale nie byłaby ona już wyższa, ponieważ ich współbeneficjenci wymarli. Jednak propozycja Hamiltona została zignorowana przez Kongres.

Tak szybko, jak rosła ich popularność w Ameryce, upadek tontinów był równie gwałtowny. Niedługo po 1900 roku kilka spektakularnych skandali związanych z defraudacją w branży ubezpieczeniowej niemal wymazało tony ze świadomości Stanów Zjednoczonych.

Drugie spojrzenie na Tontines?

Obecnie coraz większa liczba doradców finansowych, naukowców i firm Fintech uważa, że nadszedł czas, aby ponownie przyjrzeć się tym rozwiązaniom finansowym. Jednym z takich naukowców jest Moshe Milevsky, docent finansów w Schulich School of Business w Toronto na Uniwersytecie York, który chciałby, aby tontony powróciły. Milevsky uważa, że tontyny są atrakcyjne, ponieważ zapewniają regularny dochód z renty – jeszcze większy dochód dla żyjących członków – oraz ze względu na strukturę tontyn i stosunkowo niskie koszty, dają wyższe dochody niż renty.

Tontine mogą również stanowić rozwiązanie problemu długowieczności — niebezpieczeństwa, że przeżyjesz swoje pieniądze. Co więcej, zwolennicy twierdzą, że dzięki automatyzacji i rozwojowi, takim jak technologia blockchain, dzisiejsze tontyny mogą pochwalić się czymś, czego brakowało w poprzednich wersjach: przejrzystością i, co za tym idzie, mniejszą możliwością oszustwa. Rynek tontyn jest tak duży, jak ubezpieczeń na życie, zwłaszcza w czasach wyżu demograficznego, które szukają alternatywy dla swoich utraconych emerytur.

Tak więc, zamiast czegoś, co jest ukryte na kartach tajemnicy morderstwa, nowoczesna wersja tontyny może być realnym sposobem na sfinansowanie ostatnich lat. Tontine mogą nawet zapewnić amerykańskim firmom bezpieczniejszy i tańszy sposób na ożywienie emerytury. Co ciekawe, niektórzy uważają, że upadek amerykańskiej tontyny na początku XX wieku miał wiele wspólnego ze wzrostem emerytur korporacyjnych. Jak Milevsky powiedział The Washington Post w 2015 roku: „To może być iPhone produktów emerytalnych ” .

Obecnie większość ludzi nie polega na emeryturach, aby sfinansować swoją emeryturę, ani nie inwestuje obficie w tradycyjne konta emerytalne, takie jak renty, aby uzupełnić dochód emerytalny. Często emeryci są uzależnieni od niewystarczających oszczędności na całe życie i nominalnych płatności z Ubezpieczeń Społecznych. Czynniki te sprawiają, że wiele osób zastanawia się, jakie istnieją alternatywy, które mogą pomóc.

Popularność rent dożywotnich spadła z biegiem lat, ponieważ ludzie obawiają się, że nie zrealizują zwrotu z inwestycji przed śmiercią. Tontine przesuwają punkt ciężkości własnej zachorowalności na zachorowalność członków grupy – jest to łatwiejszy do strawienia scenariusz. Ponadto tontine mają mniejsze opłaty, co skutkuje wyższymi wypłatami dla uczestników. Chociaż płatności nie są stałe jak renty, nie zmniejszą się.

Niższe koszty i możliwość wyższych płatności na emeryturze to atrakcyjne cechy, które wymagają ponownego przemyślenia, czy należy ożywić tontyny. Przynajmniej niektórzy zwolennicy twierdzą, że ludzie powinni mieć możliwość uczestniczenia w jednym.

Przykłady ze świata rzeczywistego

Tontine często przybierały formę subskrypcji, z których dochód był wykorzystywany do finansowania projektów prywatnych lub robót publicznych, które czasami zawierały tontynę w swojej nazwie.

Pierwsza sala masońska, Londyn, 1775

W 1775 r. angielscy masoni użyli tontyny do sfinansowania pierwszej Sali Wolnomularskiej (Tontine Wolnomularzy) na Great Queen Street w Londynie. Dziś ten budynek – zwany Zjednoczoną Wielką Lożą Anglii (UGLE) – mieści ponad 200 000 członków masonów i jest miejscem, w którym wszyscy mogą gromadzić się we wspólnocie jak równy z równym. Publiczność jest mile widziana, a UGLE oferuje wykłady historyczne, wycieczki i inne programy. UGLE oferuje również tę przestrzeń do wynajęcia; i jest to ulubione miejsce do kręcenia filmów, konferencji, pokazów handlowych i mody.

Inwestorzy w tym tonie wywodzili się przede wszystkim z klasy właścicielskiej, handlowej i zawodowej; byli to głównie mężczyźni, ale ze znaczną liczbą wdów i starych panny. W momencie powstania w 1775 r., ta tontyna zebrała 5000 funtów (6 344 dolarów) przy nominalnej stopie procentowej 5% rocznie, z roczną dywidendą w wysokości 250 funtów (317 dolarów).

Tontyna masonów była dobrze zorganizowanym biznesem i opublikowała drukowany prospekt zawierający warunki tontyny. Prowadził również rejestr, który zawierał pisemną historię grupy oraz listę 100 pierwotnych abonentów wraz ze szczegółowymi danymi demograficznymi. Tontine masonów jest niezwykłe, ponieważ zapisy te przetrwały 87 lat (1775-1862).

Hotel Tontine w Ironbridge, Shropshire, Wielka Brytania, 1780

Architekt z Shrewsbury, John Hiram Haycock, zbudował Tontine Hotel (The Tontine) w Ironbridge w 1780 roku, wykorzystując tontynę do sfinansowania jego budowy. Hotel znajduje się w pobliżu słynnego Żelaznego Mostu, który przecina rzekę Severn i od którego miasto wzięło swoją nazwę.

Żelazny most, otwarty w 1781 roku, był pierwszym dużym mostem na świecie wykonanym z nowego wówczas materiału, jakim było żeliwo. Cud epoki przemysłowej, w 1934 r. Żelazny Most został wyznaczony jako Zaplanowany Zabytek Starożytny i zamknięty dla ruchu kołowego; aw 1986 roku most został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa.

Jedynym pierwotnym celem hotelu Tontine było przyjęcie wielu turystów, którzy przybyli zobaczyć Żelazny Most. Tontine był również często używany jako miejsce spotkań lokalnych przemysłowców i biznesmenów.

Dziś Hotel Tontine jest nadal ważnym miejscem spotkań podróżników, turystów i biznesmenów. Oprócz baru i restauracji hotel Tontine oferuje wysokiej jakości zakwaterowanie ze śniadaniem w Shropshire, około 30 minut jazdy od Shrewsbury i Wolverhampton. Centrum Ironbridge oddalone jest od hotelu o niecałe pięć minut spacerem. Wydaje się, że Tontine nie odziedziczyło żadnych upiornych skojarzeń ze starymi operacjami tontinowymi, ponieważ jest to ulubione miejsce zarówno dla par, jak i rodzin.

Kawiarnia Tontine, Nowy Jork, 1793

Nowojorska Giełda Papierów Wartościowych ma korzenie sięgające wiosennego dnia 1792 roku, kiedy grupa 24 mężczyzn spotkała się przed 68 Wall Street (przy Water Street) w cieniu ogromnego jaworu, czyli „drzewa guzikowego”. Ustalili zasady, według których mieli handlować, i nazwali to Porozumieniem Buttonwood.

Później w tym samym roku finansiści przenieśli swoje operacje handlowe do pokoju na drugim piętrze budynku, który stał się Tontine Coffee House. Na początku 1793 roku tontyna sfinansowała oczywiście budowę Tontine Coffee House, sprzedając 203 akcje po 200 dolarów za sztukę. W 1817 r. wzrost inwestycji tej tontyny przekształcił się w Big Board i przeniósł się na większą przestrzeń.

Kawiarnia Tontine była jednym z najbardziej ruchliwych ośrodków w Nowym Jorku, w których kupowano i sprzedawano akcje, zawierano transakcje biznesowe oraz prowadziło gorące debaty polityczne i inne fora. Oprócz tego, że służyła jako dom dla Giełdy Handlowej, kawiarnia Tontine była miejscem spotkań towarzyskich i charakterystycznym budynkiem, który często pojawiał się we wspomnieniach wybitnych finansistów i w artykułach prasowych jako miejsce ważnych publicznych spotkań.

Pierwotny budynek sfinansowany przez tontinów przetrwał wielki pożar w 1835 r., ale został zburzony i zastąpiony w połowie lat 50. XIX wieku. Śmierć członka, która spowodowała rozwiązanie Tontine Coffee House, miała miejsce w listopadzie 1870 roku, ale spory księgowe opóźniły postępowanie i nieruchomość została ostatecznie sprzedana na aukcji sądowej w styczniu 1881 roku. Sprzedaż przyniosła miastu tylko 138 550 USD, czyli znacznie mniej niż oczekiwany.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Inwestorzy z Tontine płacili ryczałtowe kwoty po dołączeniu i otrzymywali coroczną wypłatę dywidendy.

• Dziś tontyny są postrzegane jako realny sposób na zapewnienie dochodu emerytalnego.

• W Stanach Zjednoczonych tontyny były popularne w XVIII i XIX wieku, a następnie wyblakły na początku XX wieku.

• Udziały zmarłego inwestora tontynowego zostały podzielone między pozostałych przy życiu członków, a udziały pozostałych członków wzrastają wraz ze śmiercią większej liczby członków.

• Tontine to nazwa wczesnego systemu pozyskiwania kapitału, w którym jednostki wpłacają do wspólnej puli pieniędzy.