Podstawa retencji

Co jest podstawą retencji

Bazowe zatrzymanie to kwota netto ryzyka lub zobowiązania wynikającego z polisy ubezpieczeniowej lub polis, które są utrzymywane przez spółkę cedującą po reasekuracji kwoty bilansowej ryzyka lub zobowiązania. Stopień bazowego zatrzymania będzie różny w zależności od oceny przez cedenta ryzyka związanego z zatrzymaniem części polisy odpowiedzialności oraz rentowności polisy ubezpieczeniowej.

Zrozumienie podstawowej retencji

Bazowa retencja umożliwia ubezpieczycielowi uniknięcie płacenia składki reasekuracyjnej. Ubezpieczyciel na ogół zachowuje najbardziej dochodowe polisy lub ich składniki o najniższym ryzyku, jednocześnie reasekurując mniej dochodowe polisy o wyższym ryzyku.

Reasekuracja, znana również jako ubezpieczenie dla ubezpieczycieli lub ubezpieczenie top -loss,. to praktyka polegająca na tym, że ubezpieczyciele przenoszą części portfeli ryzyka na inne strony za pomocą jakiejś formy umowy w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa spłaty dużego zobowiązania wynikającego z roszczenia ubezpieczeniowego.

Reasekuracja pozwala ubezpieczycielom zachować wypłacalność poprzez odzyskanie części lub całości kwot wypłaconych poszkodowanym. Reasekuracja zmniejsza odpowiedzialność netto z tytułu indywidualnego ryzyka i ochronę przed katastrofami przed dużymi lub wielokrotnymi stratami. Zapewnia również cedentom możliwość zwiększenia swoich zdolności ubezpieczeniowych pod względem liczby i wielkości ryzyka.

Pokrywając ubezpieczyciela od skumulowanych indywidualnych zobowiązań, reasekuracja daje ubezpieczycielowi większe bezpieczeństwo jego kapitału własnego i wypłacalności oraz bardziej stabilne wyniki w przypadku wystąpienia nietypowych i poważnych zdarzeń. Ubezpieczyciele mogą wystawiać polisy obejmujące większą ilość lub wielkość ryzyka bez nadmiernego zwiększania kosztów administracyjnych w celu pokrycia ich marginesów wypłacalności. Ponadto reasekuracja udostępnia ubezpieczycielom znaczne aktywa płynne w przypadku wyjątkowych strat.

Utrzymanie bazowe w reasekuracji

W ramach reasekuracji proporcjonalnej reasekurator otrzymuje proporcjonalną część wszystkich składek ubezpieczeniowych sprzedanych przez ubezpieczyciela. W przypadku zgłoszenia roszczenia reasekurator ponosi część strat w oparciu o wcześniej wynegocjowany procent. Reasekurator zwraca również ubezpieczycielowi koszty przetwarzania, nabycia firmy i koszty pisania.

W przypadku reasekuracji nieproporcjonalnej reasekurator ponosi odpowiedzialność, jeśli straty ubezpieczyciela przekroczą określoną kwotę, zwaną limitem pierwszeństwa lub zatrzymania. W efekcie reasekurator nie ma proporcjonalnego udziału w składkach i stratach ubezpieczyciela. Limit priorytetu lub zatrzymania może opierać się na jednym rodzaju ryzyka lub całej kategorii ryzyka.

Reasekuracja nadwyżki strat to rodzaj ubezpieczenia nieproporcjonalnego, w którym reasekurator pokrywa straty przekraczające zatrzymany limit ubezpieczyciela. Umowa ta jest zwykle stosowana w przypadku zdarzeń katastroficznych, obejmując ubezpieczyciela na podstawie pojedynczych zdarzeń lub skumulowanych strat w ustalonym okresie czasu.

W ramach reasekuracji łączącej ryzyko objęte są wszystkie roszczenia powstałe w okresie obowiązywania, niezależnie od tego, czy straty powstały poza okresem ubezpieczenia. Nie obejmuje się roszczeń powstałych poza okresem ubezpieczenia, nawet jeśli straty powstały w czasie obowiązywania umowy.

Przykład retencji bazowej

Załóżmy, że firma ubezpieczeniowa ma limit umowy reasekuracyjnej w wysokości 500 000 USD. Decyduje się na zatrzymanie ryzyka ubezpieczeniowego o wartości 200 000 USD jako jego bazowego zatrzymania. Ten zachowany portfel składa się głównie z polis, które są znacznie mniej warte i niosą ze sobą znacznie mniejsze ryzyko. Na przykład firma może zdecydować się na zatrzymanie w swoim portfelu roszczeń poniżej 100 000 USD, które niosą ze sobą znacznie mniejsze ryzyko. Z drugiej strony, polisy, które przy większych kwotach, średnio powiedzmy 100,00 dolarów wypłat, są reasekurowane. W ten sposób reasekurator oszczędza pieniądze na opłacaniu składek za polisy niskiego ryzyka.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Retencja bazowa jest stosowana w przypadku reasekuracji nieproporcjonalnej.

• Spółka cedująca ocenia ryzyko związane z utrzymaniem części zobowiązania z tytułu polisy w celu wybrania polis, które można zatrzymać w swoim portfelu.

• Utrzymywanie bazowe umożliwia ubezpieczycielom uniknięcie płacenia składek reasekuracyjnych poprzez zachowanie ich składników o niższym ryzyku.