Kerugian Mark-To-Market

Apakah Kerugian Mark-To-Market?

mark-to-market ialah kerugian yang dijana melalui catatan perakaunan dan bukannya penjualan sebenar sekuriti. Kerugian mark-to-market boleh berlaku apabila instrumen kewangan yang dipegang dinilai pada nilai pasaran semasa. Jika sekuriti dibeli pada harga tertentu dan harga pasaran kemudiannya jatuh, pemegang akan mengalami kerugian yang tidak direalisasi dan menandakan sekuriti itu turun kepada harga pasaran baharu akan mengakibatkan kerugian tanda kepada pasaran. Perakaunan mark-to-market adalah sebahagian daripada konsep perakaunan nilai saksama,. yang cuba memberikan pelabur maklumat yang lebih telus dan relevan.

Memahami Kerugian Mark-To-Market

Mark-to-market direka untuk menyediakan nilai pasaran semasa aset syarikat dengan membandingkan nilai aset dengan nilai aset di bawah keadaan pasaran semasa. Banyak aset turun naik dalam nilai, dan secara berkala, syarikat mesti menilai semula aset mereka memandangkan keadaan pasaran yang berubah. Contoh aset yang mempunyai harga berasaskan pasaran ini termasuk saham, bon, rumah kediaman dan hartanah komersial.

Mark-to-market membantu menunjukkan keadaan kewangan semasa syarikat dalam latar belakang keadaan pasaran semasa. Akibatnya, mark-to-market selalunya boleh memberikan ukuran atau penilaian yang lebih tepat bagi aset dan pelaburan syarikat.

Mark-to-market ialah kaedah perakaunan yang berbeza dengan perakaunan kos sejarah , yang akan menggunakan kos asal aset untuk mengira penilaiannya. Dalam erti kata lain, kos sejarah akan membolehkan bank atau syarikat mengekalkan nilai yang sama untuk aset sepanjang hayat bergunanya. Walau bagaimanapun, aset yang dinilai menggunakan harga berasaskan pasaran cenderung berubah-ubah dalam nilai. Aset ini tidak mengekalkan nilai yang sama seperti harga belian asalnya, yang menjadikan mark-to-market penting kerana ia menilai semula aset pada harga semasa. Malangnya, jika harga aset menurun sejak pembelian asal, syarikat atau bank perlu merekodkan kerugian markah kepada pasaran.

Perakaunan Mark-to-Market

Mark-to-market, sebagai konsep perakaunan, telah ditadbir oleh Lembaga Piawaian Perakaunan Kewangan (FASB),. yang menetapkan piawaian perakaunan dan pelaporan kewangan untuk syarikat dan organisasi bukan untung di Amerika Syarikat. FASB mengeluarkan piawaiannya melalui pelbagai kenyataan lembaga.

Walaupun terdapat banyak penyata kepentingan FASB kepada syarikat, SFAS 157–Pengukuran Nilai Saksama memegang perhatian paling banyak juruaudit dan akauntan. SFAS 157 menyediakan takrifan "nilai saksama" dan cara mengukurnya mengikut prinsip perakaunan yang diterima umum (GAAP).

Nilai saksama, secara teori, adalah bersamaan dengan harga pasaran semasa sesuatu aset. Menurut SFAS 157, nilai saksama aset (serta liabiliti) ialah "harga yang akan diterima untuk menjual aset atau dibayar untuk memindahkan liabiliti dalam transaksi teratur antara peserta pasaran pada tarikh pengukuran."

Aset tersebut berada di bawah Tahap 1 hierarki yang dibuat oleh FASB. Aset Tahap 1 ialah aset yang mempunyai nilai pasaran yang boleh dipercayai, telus, saksama, yang mudah diperhatikan. Stok, bon dan dana yang mengandungi sekumpulan sekuriti akan dimasukkan dalam Tahap 1 memandangkan aset tersebut boleh mempunyai mekanisme mark-to-market dengan mudah untuk menetapkan nilai pasaran saksamanya.

Jika nilai pasaran sekuriti dalam portfolio jatuh, maka kerugian mark-to-market perlu direkodkan walaupun ia tidak dijual. Nilai lazim pada tarikh pengukuran akan digunakan untuk menandakan sekuriti.

Kenyataan FASB lain termasuk:

SFAS 115 - Perakaunan untuk Pelaburan Tertentu dalam Sekuriti Hutang dan Ekuiti
SFAS 130 - Melaporkan Pendapatan Komprehensif Lain
SFAS 133 - Perakaunan untuk Instrumen Derivatif dan Aktiviti Lindung Nilai
SFAS 155 - Perakaunan untuk Instrumen Kewangan Hibrid Tertentu

Kerugian Pasaran-Ke-Pasaran Semasa Krisis

Tujuan metodologi mark-to-market adalah untuk memberi pelabur gambaran yang lebih tepat tentang nilai aset syarikat. Semasa zaman ekonomi biasa, peraturan perakaunan dipatuhi secara rutin tanpa sebarang isu.

Walau bagaimanapun, semasa kedalaman krisis kewangan pada 2008-2009, perakaunan mark-to-market mendapat kecaman. Bank, dana pelaburan dan institusi kewangan lain memegang gadai janji serta sekuriti bersandarkan gadai janji (MBS), yang merupakan sekumpulan pinjaman gadai janji yang dijual kepada pelabur sebagai dana. Sekuriti ini dipegang pada kunci kira-kira bank tetapi tidak dapat dinilai dengan betul kerana pasaran perumahan telah jatuh.

Oleh kerana tiada pasaran untuk aset ini lagi, harganya menjunam. Dan memandangkan institusi kewangan tidak dapat menjual aset, yang dianggap toksik pada ketika itu, kunci kira-kira bank mengalami kerugian kewangan yang besar apabila mereka terpaksa menanda untuk memasarkan aset pada harga pasaran semasa.

Ternyata bank dan firma ekuiti swasta yang dipersalahkan pada tahap yang berbeza-beza amat keberatan untuk menandakan pegangan mereka ke pasaran. Mereka bertahan selama yang mereka boleh, kerana ia adalah kepentingan mereka untuk berbuat demikian (pekerjaan dan pampasan mereka dipertaruhkan), tetapi akhirnya, pinjaman dan sekuriti gadai janji subprima bernilai berbilion dolar telah dinilai semula. Kerugian markah kepada pasaran menyebabkan penurunan nilai oleh bank, bermakna aset dinilai semula pada nilai saksama yang membawa kepada kerugian yang dicatatkan bagi bank, yang berjumlah hampir $2 trilion. Akibatnya adalah kekacauan kewangan dan ekonomi.

Adalah penting untuk ambil perhatian bahawa pengukuran berasaskan pasaran bagi aset tidak selalu menggambarkan nilai sebenar aset jika harga turun naik secara liar. Selain itu, semasa ketakcairan –bermaksud terdapat sedikit pembeli atau penjual–tidak ada sebarang minat pasaran atau belian untuk aset ini, yang menurunkan harga malah memburukkan lagi kerugian pasaran.

Contoh Dunia Sebenar Kerugian Pasaran-Ke-Pasaran

Krisis kewangan 2008 dan 2009 menyebabkan pasaran ekuiti dan hartanah jatuh bebas. Bank terpaksa menilai semula buku mereka untuk mencerminkan harga semasa aset mereka pada masa itu.

Kerugian markah kepada pasaran yang berlaku adalah ketara. State Street Bank ialah bank pelaburan institusi. Pada Januari 2009, bank itu melaporkan kerugian tanda ke pasaran yang tidak direalisasikan sebanyak $6.3 bilion untuk portfolio pelaburan mereka, yang merupakan peningkatan sebanyak $3.0 bilion dalam kerugian tanda ke pasaran yang direkodkan semasa laporan pendapatan terdahulu mereka pada 30 September 2008 .

Ketua Eksekutif State Street Ron Logue (pada tahun 2009), dalam temu bualnya dengan Reuters, berkata bahawa penurunan harga saham bank baru-baru ini dikaitkan "dengan kisah kerugian pelaburan yang tidak direalisasikan, yang sangat kuat." En. Logue seterusnya mengatakan bahawa masalah berpunca daripada kekurangan kecairan dalam pasaran yang disebabkan oleh krisis kewangan dan bahawa kredit macet atau pinjaman lapuk tidak boleh dipersalahkan .

Sorotan

Kerugian mark-to-market ialah kerugian yang dijana melalui catatan perakaunan dan bukannya penjualan sebenar sekuriti.
Aset yang mengalami penurunan harga daripada kos asalnya akan dinilai semula pada harga pasaran baharu yang membawa kepada kerugian markah kepada pasaran.
Kerugian mark-to-market boleh berlaku apabila instrumen kewangan yang dipegang dinilai pada nilai pasaran semasa.