Analiza atrybucji

Co to jest analiza atrybucji?

Analiza atrybucji to zaawansowana metoda oceny wyników portfela lub zarządzającego funduszem. Znany również jako „przypisanie zwrotu” lub „przypisanie wyników”, próbuje ilościowo przeanalizować aspekty wyborów i decyzji inwestycyjnych aktywnego zarządzającego funduszem oraz zidentyfikować źródła nadwyżki zwrotu, zwłaszcza w porównaniu z indeksem lub innym benchmarkiem.

Dla zarządzających portfelami i firm inwestycyjnych analiza atrybucji może być skutecznym narzędziem oceny strategii. Dla inwestorów analiza atrybucji działa jako sposób na ocenę wyników zarządzających funduszami lub pieniędzmi.

• Analiza atrybucji to narzędzie oceny używane do wyjaśniania i analizowania wyników portfela (lub menedżera portfela), zwłaszcza w odniesieniu do określonego benchmarku.

• Analiza atrybucji koncentruje się na trzech czynnikach: wyborach inwestycyjnych i alokacji aktywów menedżera, stylu inwestowania oraz momencie podejmowania przez rynek decyzji i transakcji.

• Klasa aktywów i ważenie aktywów w ramach wartości portfela w analizie wyborów inwestycyjnych.

• Styl inwestowania odzwierciedla charakter gospodarstw: niskie ryzyko, zorientowane na wzrost itp.

• Wpływ market timingu jest trudny do oszacowania i wielu analityków ocenia go jako mniej ważny w analizie atrybucji niż dobór aktywów i styl inwestowania.

Jak działa analiza atrybucji

Analiza atrybucji koncentruje się na trzech czynnikach: wyborach inwestycyjnych i alokacji aktywów menedżera, stylu inwestowania oraz momencie podejmowania przez rynek decyzji i transakcji.

Metoda rozpoczyna się od określenia klasy aktywów, w którą zarządzający funduszem zdecyduje się zainwestować. Klasa aktywów ogólnie opisuje rodzaj inwestycji, które wybiera menedżer; w ramach tego może również stać się bardziej szczegółowy, opisując rynek geograficzny, z którego pochodzą i/lub sektor przemysłu. Przykładami mogą być europejskie instrumenty dłużne o stałym dochodzie lub amerykańskie akcje technologiczne.

Następnie następuje alokacja różnych aktywów — to znaczy, jaki procent portfela jest ważony do określonych segmentów, sektorów lub branż.

Określenie typu zasobów pomoże określić ogólny punkt odniesienia dla porównania wydajności. Często ten benchmark przybiera formę indeksu rynkowego,. koszyka porównywalnych aktywów.

Indeksy rynkowe mogą być bardzo szerokie, takie jak S&P 500 Index lub Nasdaq Composite Index,. które obejmują szereg akcji; lub mogą być dość specyficzne, koncentrując się, powiedzmy, na funduszach powierniczych zajmujących się inwestycjami w nieruchomości lub korporacyjnych obligacjach o wysokiej rentowności.

Analiza stylu inwestycyjnego

Kolejnym krokiem w analizie atrybucji jest określenie stylu inwestycyjnego menedżera. Podobnie jak omówiona powyżej identyfikacja klasy, styl będzie stanowił punkt odniesienia do oceny wydajności menedżera.

Pierwsza metoda analizy stylów koncentruje się na naturze gospodarstw menedżera. Jeśli są to na przykład akcje, to czy są to akcje spółek o dużej czy małej kapitalizacji ? Zorientowany na wartość czy wzrost?

Amerykański ekonomista Bill Sharpe wprowadził drugi rodzaj analizy stylu w 1988 roku. Analiza stylu oparta na zwrotach (RBSA) przedstawia wykresy zwrotu funduszu i poszukuje indeksu o porównywalnej historii wyników. Sharpe udoskonalił tę metodę za pomocą techniki, którą nazwał optymalizacją kwadratową, która pozwoliła mu przypisać mieszankę wskaźników najbardziej skorelowanych ze zwrotami menedżera.

Wyjaśnianie alfy

Gdy analityk atrybucji zidentyfikuje tę mieszankę, może sformułować dostosowany wzorzec zwrotów, na podstawie którego może ocenić wydajność menedżera. Taka analiza powinna rzucić światło na nadwyżkę zwrotów lub alfa,. którą menedżer cieszy się w porównaniu z tymi benchmarkami.

Następnym krokiem w analizie atrybucji jest próba wyjaśnienia tej alfy. Czy to ze względu na wybór akcji menedżera, wybór sektorów lub wyczucie rynku ? Aby określić alfę generowaną przez ich typy akcji, analityk musi zidentyfikować i odjąć część alfy, którą można przypisać sektorowi i czasowi. Ponownie, można to zrobić, opracowując niestandardowe testy porównawcze w oparciu o wybraną przez menedżera mieszankę sektorów i czas realizacji transakcji. Jeśli alfa funduszu wynosi 13%, możliwe jest przypisanie pewnej części tego 13% do wyboru sektorów oraz czasu wejścia i wyjścia z tych sektorów. Pozostała część to alfa doboru akcji.

Analiza czasu rynkowego i atrybucji

Chociaż niektórzy menedżerowie stosują strategię kupna i trzymania, większość z nich stale handluje, podejmując decyzje kupna i sprzedaży przez określony czas. Podział zysków według aktywności może być przydatny, informując, czy decyzje menedżera o dodawaniu lub odejmowaniu pozycji z portfela, czy też szkodzą ostatecznemu zwrotowi — w porównaniu z bardziej pasywnym podejściem typu „kupuj i trzymaj”.

Wprowadź wyczucie rynku, trzeci ważny czynnik, który wpływa na analizę atrybucji. Istnieje jednak spora debata na temat jego znaczenia.

Z pewnością jest to najtrudniejsza część analizy atrybutów w ujęciu ilościowym. W zakresie, w jakim można zmierzyć wyczucie rynku, naukowcy zwracają uwagę na znaczenie mierzenia zwrotów menedżera w porównaniu ze wskaźnikami odzwierciedlającymi wzrosty i spadki. Najlepiej byłoby, gdyby fundusz rósł w okresach zwyżkowych i spadał mniej niż rynek w okresach bessy.

Mimo to niektórzy badacze zauważają, że znaczna część wyników menedżera w odniesieniu do wyczucia czasu jest przypadkowa lub przypadkowa. W rezultacie, ogólnie rzecz biorąc, większość analityków przypisuje mniejsze znaczenie wyczucie rynku niż dobór aktywów i styl inwestowania.