Paradoks Oszczędności

Jaki jest paradoks oszczędności?

Paradoks oszczędności lub paradoks oszczędności to teoria ekonomiczna, która zakłada, że oszczędności osobiste są hamulcem netto gospodarki podczas recesji. Teoria ta opiera się na założeniu, że ceny nie są jasne lub producenci nie dostosowują się do zmieniających się warunków, wbrew oczekiwaniom klasycznych mikroekonomia ._ _ Paradoks oszczędności spopularyzował brytyjski ekonomista John Maynard Keynes.

Zrozumienie paradoksu oszczędności

Zgodnie z teorią Keynesa właściwą reakcją na recesję gospodarczą jest zwiększenie wydatków, większe podejmowanie ryzyka i mniej oszczędności. Keynesiści uważają, że gospodarka w recesji nie produkuje z pełną wydajnością, ponieważ niektóre z jej czynników produkcji (ziemia, praca i kapitał) są bezrobotne.

Keynesiści twierdzą również, że konsumpcja lub wydatki napędzają wzrost gospodarczy. Tak więc, nawet jeśli dla osób prywatnych i gospodarstw domowych ma sens ograniczanie konsumpcji w trudnych czasach, jest to zła recepta dla większej gospodarki.

Zmniejszenie łącznych wydatków konsumenckich może zmusić firmy do jeszcze mniejszej produkcji, pogłębiając recesję. Ten rozdźwięk między racjonalnością indywidualną a grupową jest podstawą paradoksu oszczędności. Przykładem tego była Wielka Recesja , która nastąpiła po kryzysie finansowym w 2008 roku. W tym czasie stopa oszczędności dla przeciętnego amerykańskiego gospodarstwa domowego wzrosła z 2,9% do 5%. Rezerwa Federalna obniżyła stopy procentowe w celu zwiększenia wydatków w gospodarce amerykańskiej.

Być może pierwszy pojęciowy opis paradoksu gospodarności został napisany w „Bajce o pszczołach” Bernarda Mandeville'a (1714). Mandeville opowiadał się za zwiększonymi wydatkami jako kluczem do dobrobytu, a nie oszczędności. Keynes przypisał Mandeville'owi tę koncepcję w swojej książce „Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy” (1936).

Model ekonomiczny przepływu okrężnego

Keynes pomógł ożywić model gospodarki o obiegu zamkniętym. Teoria ta mówi, że wzrost bieżących wydatków napędza przyszłe wydatki. W końcu bieżące wydatki skutkują większymi dochodami dla obecnych producentów. Ci producenci racjonalnie wykorzystują swoje nowe dochody, czasami rozszerzając działalność i zatrudniając nowych pracowników; ci nowi pracownicy uzyskują nowe dochody, które następnie mogą zostać wydane.

Aby zwiększyć bieżące wydatki, Keynes argumentował za niższymi stopami procentowymi w celu obniżenia bieżących stóp oszczędności. Keynes powiedział, że jeśli niskie stopy procentowe nie doprowadzą do zwiększenia pożyczek i wydatków, rząd może zaangażować się w wydatki deficytowe, aby wypełnić lukę.

Ograniczenia paradoksu oszczędności

Model przepływu okrężnego ignoruje lekcję prawa Saya,. które mówi, że towary muszą zostać wyprodukowane, zanim będą mogły zostać wymienione. Maszyny kapitałowe, które napędzają wyższy poziom produkcji, wymagają dodatkowych oszczędności i inwestycji. Model przepływu okrężnego działa tylko w ramach bez dóbr kapitałowych.

Ponadto teoria ignoruje potencjalną inflację lub deflację. Jeśli wyższe wydatki bieżące spowodują zgodny wzrost przyszłych cen, przyszła produkcja i zatrudnienie pozostaną niezmienione. Podobnie, jeśli obecne oszczędności w czasie recesji zmuszą przyszłe ceny do spadku, przyszła produkcja i zatrudnienie nie muszą spaść, jak przewidywał Keynes.

Wreszcie paradoks oszczędności ignoruje możliwość pożyczania zaoszczędzonych dochodów przez banki. Kiedy niektóre osoby zwiększają swoje oszczędności, stopy procentowe zwykle spadają, a banki udzielają dodatkowych pożyczek.

Keynes odpowiedział na te zastrzeżenia, argumentując, że prawo Saya było błędne, a ceny są zbyt sztywne, aby można je było skutecznie dostosować. Ekonomiści są podzieleni co do sztywnych cen. Powszechnie przyjmuje się, że Keynes błędnie przedstawił prawo Saya w swoim odrzuceniu.

Przykłady paradoksu oszczędności

Ivan jest właścicielem fabryki produkującej części do komputerów. Fabryka jest jednym z największych pracodawców w mieście XYZ. Planuje zwiększyć moce produkcyjne, instalując kolejne maszyny i zatrudniając nowych pracowników.

Jednak nadchodzi recesja i Ivan wraca do trybu oszczędzania. Zwalnia pracowników i przestaje obsługiwać maszyny w porze nocnej. Bezrobotni robotnicy fabryczni, którzy nie mają dochodów do wydania, również zaczynają oszczędzać, zmniejszając popyt na towary produkowane przez fabrykę Iwana. Bezrobotni robotnicy fabryczni zwiększają również ogólne wydatki miasta na świadczenia socjalne, a jego gospodarka słabnie.

Prawdziwym przykładem paradoksu oszczędności podczas Wielkiej Recesji był przypadek 25-29-latków, którzy przeprowadzili się z rodzicami. Odsetek takich osób wzrósł z 14% w 2005 r. do 19% w 2011 r. Chociaż przeprowadzka pomogła rodzinom zaoszczędzić pieniądze na czynszu i innych wydatkach, spowodowała straty w gospodarce szacowane na 25 miliardów dolarów rocznie .

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Wzywa do obniżenia stóp procentowych, aby zwiększyć poziom wydatków podczas recesji gospodarczej.

• Paradoks oszczędności to teoria ekonomiczna, która twierdzi, że oszczędności osobiste mogą być szkodliwe dla ogólnego wzrostu gospodarczego. Opiera się na obiegu okrężnym w gospodarce, w którym bieżące wydatki napędzają przyszłe wydatki.

• Krytycy teorii twierdzą, że ignoruje ona prawo Saya, które nawołuje do inwestycji w dobra kapitałowe przed osiągnięciem jakiegokolwiek poziomu wydatków i nie uwzględnia inflacji ani deflacji cen.