Metoda wymiany łańcucha
Jaka jest metoda łańcucha zastępczego?
Metoda łańcucha wymiany to model decyzyjny dotyczący budżetowania kapitałowego,. który porównuje dwie lub więcej wzajemnie wykluczających się propozycji kapitałowych o nierównym życiu. Metoda łańcucha wymiany uwzględnia różne okresy życia planów alternatywnych, a także ich oczekiwane przepływy pieniężne. Ułatwia to porównanie propozycji.
W analizie łańcucha wymiany dla każdego planu określana jest wartość bieżąca netto ( NPV ). Można wykonać jedną lub więcej iteracji („łącza” w łańcuchu wymiany), aby utworzyć porównywalne ramy czasowe dla projektów. Porównując propozycje w podobnych okresach, informacje o akceptacji i odrzuceniu dla różnych projektów stają się bardziej wiarygodne.
Zrozumienie metody łańcucha zastępczego
Metodologia polega na określeniu liczby lat przepływu środków pieniężnych (życia projektu) dla każdego z projektów i tworzeniu „łańcuchów wymiany” lub iteracji, aby wypełnić puste pola w projekcie o krótszym czasie trwania. Załóżmy, że projekt A ma pięcioletnią żywotność, a projekt B ma dziesięcioletnią żywotność. Dane projektu A można prognozować na następny okres pięciu lat, aby dopasować dziesięcioletni okres życia projektu B. Oczywiście brane są również pod uwagę wszelkie inwestycje netto i przepływy pieniężne netto dla każdej iteracji. Następnie można obliczyć NPV każdego projektu, aby zapewnić wiarygodne informacje o akceptacji-odrzuceniu. NPV to bieżąca wartość strumienia przepływów pieniężnych netto wynikających z projektu, zdyskontowana kosztem kapitału firmy,. pomniejszona o inwestycje netto projektu.
Przykładami projektów, w których analiza metody łańcucha wymiany może być przydatna, są firmy transportowe, które zastanawiają się nad modernizacją swojej floty. Innym przypadkiem, w którym można go wykorzystać, jest pomoc przedsiębiorstwu górniczemu w ocenie, który projekt rozwoju zakładu realizować.
Wymagania metody łańcucha zastępczego
Nie zawsze do porównywania projektów można zastosować metodę łańcucha zastępczego. Metoda łańcucha wymiany wymaga powtarzalnych projektów i stałej stopy dyskontowej.
Powtarzalność
W wielu przypadkach możliwe jest wielokrotne wykonanie krótszego projektu zgodnie z wymogami metody łańcucha wymiany. Na przykład firma może być zmuszona do podjęcia decyzji o wynajmie powierzchni biurowej z miesiąca na miesiąc w obecnej lokalizacji lub wynajmie powierzchni biurowej na rok w nowej lokalizacji. Projekty można ocenić metodą łańcucha wymiany, porównując inwestycje netto i przepływy pieniężne netto dla 12 jednomiesięcznych iteracji wynajmu w obecnej lokalizacji z jednorocznym leasingiem w proponowanej nowej lokalizacji.
W innych przypadkach nie można zastosować metody łańcucha zastępczego, ponieważ projekty nie mogą się powtarzać. Firma może być zmuszona do wyboru między modernizacją starych komputerów a zakupem nowych systemów. Nowe systemy będą trwać dłużej i będą kosztować więcej, jednak wielokrotna modernizacja starych komputerów jest często niemożliwa. Stare komputery mogą mieć najlepsze możliwe procesory obsługiwane przez ich płyty główne po aktualizacji, więc nie można ich ponownie zaktualizować.
Stała stopa rabatu
W niektórych przypadkach uzyskanie stałej stopy dyskontowej wymaganej przez metodę łańcucha wymiany jest łatwe, ale w innych niemożliwe. Jeśli samorząd miejski finansuje projekty obligacjami generalnymi,. rząd może uzyskać stałą stopę dyskontową. Samorząd gminy mógłby po prostu wyemitować dziesięcioletnią obligację i przeznaczyć uzyskane środki na jeden dziesięcioletni projekt lub dwa kolejne pięcioletnie projekty. Jeśli zamiast tego samorząd miejski emituje obligacje przychodowe,. musi finansować projekty w miarę ich powstawania. W takim przypadku stopa dyskontowa mogła ulec znacznej zmianie po pięciu latach. Wyjątkowe możliwości finansowania, takie jak Build America Bonds,. również pojawiają się i znikają.
Alternatywy dla metody łańcucha zastępczego
Metoda łańcucha wymiany nie jest jedynym sposobem oceny wzajemnie wykluczających się projektów o nierównym życiu. Metoda równoważnej renty rocznej ( EAA ) jest metodą alternatywną. Podejście EAA polega na ocenie każdego projektu na podstawie przewidywanego strumienia renty (seria równych płatności). Odbywa się to poprzez obliczenie NPV każdego projektu, a następnie przekształcenie każdego w równoważną rentę. Stosując takie podejście, projekt o najwyższym EAA jest uważany za bardziej pożądany.
Która metoda jest lepsza przy podejmowaniu decyzji dotyczących inwestycji kapitałowych? Ponieważ zarówno łańcuch wymiany, jak i modele EOG opierają się na obliczeniach NPV w stosunku do wewnętrznych stóp zwrotu ( IRR ), powinny dojść do tych samych wniosków. Różnią się tylko podejścia.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Metoda łańcucha wymiany to model decyzyjny dotyczący budżetowania kapitałowego, który porównuje dwie lub więcej wzajemnie wykluczających się propozycji kapitałowych o nierównym życiu.
Metoda łańcucha wymiany polega na wielokrotnym powtarzaniu krótszych projektów, aż osiągną one żywotność najdłuższego projektu.
Metoda łańcucha wymiany wymaga powtarzalnych projektów i stałej stopy dyskontowej.
