Tuttugu prósent regla

Hver er tuttugu prósent reglan?

Í fjármálum er tuttugu prósenta reglan venja sem bankar nota í tengslum við lánastýringaraðferðir þeirra. Nánar tiltekið er kveðið á um að skuldarar skuli halda bankainnistæðum sem jafngilda að minnsta kosti 20% af útistandandi lánum þeirra. Í reynd er nákvæm tala sem notuð er breytileg eftir vöxtum,. álitnu lánshæfi skuldara og öðrum þáttum.

Hvernig tuttugu prósent reglan virkar

Tuttugu prósenta reglan er dæmi um jöfnunarjöfnuð; það er innistæða sem er í banka í þeim tilgangi að draga úr áhættu á láni sem bankinn veitir. Þó að áður fyrr hafi verið algengt að þessar stöður hafi verið hafðar á ströngu hlutfalli, svo sem 20%, hefur það farið sjaldnar undanfarna áratugi. Í dag eru stærðir jöfnunarstaða tilhneigingu til að vera mjög áberandi og stundum er jafnvel fallið alfarið frá með greiðslu bankaþjónustugjalda eða annað slíkt.

Yfirleitt verða peningarnir sem geymdir eru á jöfnunarreikningnum teknir af höfuðstól lánsins sjálfs, þar sem þeir eru síðan settir á óvaxtaberandi reikning sem lánveitandinn gefur upp. Bankanum er síðan frjálst að nota þessa fjármuni til eigin lánveitinga og fjárfestinga, án þess að greiða innstæðueiganda bætur.

Frá sjónarhóli lántaka þýðir þetta aukningu á fjármagnskostnaði lánsins vegna þess að féð sem er haldið í jöfnunarjöfnuðinum gæti annars verið notað til að skapa jákvæða arðsemi af fjárfestingu. Með öðrum orðum, fórnarkostnaðurinn sem tengist jöfnunarjöfnuðinum hækkar fjármagnskostnað lántaka.

Frá sjónarhóli bankans er þessu öfugt farið. Með því að hafa umtalsverða innstæðu frá lántakanda dregur bankinn úr raunverulegri áhættu af láni sínu á sama tíma og hann nýtur góðs af arðsemi fjárfestingar sem þeir geta aflað af innlánum fjármunum. Eins og gefur að skilja munu lántakendur aðeins samþykkja að veita jöfnunarstöðu þegar þeir geta ekki fundið rýmri kjör annars staðar, svo sem í þeim tilvikum þar sem lántakandi er í erfiðleikum með lausafjárstöðu eða er með lélegt lánshæfismat.

Mikilvægt er að vextir sem greiddir eru af láninu eru byggðir á heildar höfuðstól lánsins, að meðtöldum fjárhæðum sem haldið er í jöfnunarjöfnuði. Til dæmis, ef fyrirtæki tekur 5 milljónir dollara að láni frá banka samkvæmt skilmálum sem krefjast þess að það leggi 20% af því láni inn hjá lánveitandanum, þá myndu vextir af því láni engu að síður miðast við heilar 5 milljónir dollara. Jafnvel þó að lántakandinn geti ekki tekið út eða fjárfest 1 milljón dollara (20%) jöfnunarstöðuna, þyrfti hann samt að greiða vexti af þeim hluta lánsins.

Dæmi um tuttugu prósenta regluna

Emily er fasteignaframleiðandi sem vill fá 10 milljónir dollara að láni til að fjármagna byggingu nýs íbúða turns. Hún leitar til viðskiptabanka sem samþykkir að fjármagna verkefnið sitt samkvæmt skilmálum sem fela í sér tuttugu prósenta reglu.

Samkvæmt skilmálum lánsins er Emily skylt að leggja 2 milljónir dala af 10 milljón dala láninu inn á reikning sem ber ekki vexti í lánabankanum. Bankanum er síðan frjálst að fjárfesta eða lána þá fjármuni án þess að greiða Emily vexti af innstæðu sinni.

Þótt henni sé aðeins frjálst að nota 8 milljónir dollara af 10 milljónum sem hún fékk að láni, þarf Emily engu að síður að borga vexti af 10 milljón dollara láninu. Í raun hækkar þetta fjármagnskostnaður láns hennar, en hið gagnstæða er satt frá sjónarhóli bankans.

Hápunktar

Þessi regla hefur orðið sjaldgæfari á undanförnum áratugum og er oft meðhöndluð á sveigjanlegan hátt af lánveitendum og er mismunandi eftir ýmsum þáttum, svo sem vöxtum og lánshæfi lántaka.
Tuttugu prósenta reglan er venja sem bankar nota sem kveður á um hversu hátt hlutfall láns þarf að leggja inn á jöfnunarreikning.
Féð sem geymt er á jöfnunarreikningnum verður dregið af höfuðstól lánsins sjálfs, þar sem það er síðan sett á vaxtalausan reikning sem lánveitandi leggur til.
Bönkum er síðan frjálst að nota þessa fjármuni til eigin lánveitinga og fjárfestinga, án þess að greiða innstæðueiganda bætur.
Lántaki getur ekki nýtt þau 20% af láninu sem eru eyrnamerkt á jöfnunarreikninginn en þarf engu að síður að greiða vexti af þeim hluta þar sem hann er hluti af öllu láninu.