Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT)

Czym jest postmodernistyczna teoria portfela (PMPT)?

Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT) to metodologia optymalizacji portfela, która wykorzystuje ryzyko spadku stóp zwrotu zamiast średniej wariancji zwrotów z inwestycji stosowanej przez nowoczesną teorię portfela (MPT). Obie teorie opisują, w jaki sposób należy wyceniać ryzykowne aktywa i jak racjonalni inwestorzy powinni wykorzystywać dywersyfikację do optymalizacji portfela. Różnica polega na definicji ryzyka w każdej teorii oraz na tym, jak to ryzyko wpływa na oczekiwane zyski.

Zrozumienie postmodernistycznej teorii portfela (PMPT)

PMPT powstał w 1991 roku, kiedy projektanci oprogramowania Brian M. Rom i Kathleen Ferguson zauważyli, że oprogramowanie oparte na MPT ma poważne wady i ograniczenia, i starali się odróżnić oprogramowanie do budowy portfela opracowane przez ich firmę, Sponsor-Software Systems Inc.

Teoria wykorzystuje odchylenie standardowe ujemnych zwrotów jako miarę ryzyka, podczas gdy współczesna teoria portfela wykorzystuje odchylenie standardowe wszystkich zwrotów jako miarę ryzyka. Po tym, jak ekonomista Harry Markowitz był pionierem koncepcji MPT w 1952 roku, później zdobywając Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za swoją pracę skoncentrowaną na ustanowieniu formalnych ilościowych ram ryzyka i zwrotu dla podejmowania decyzji inwestycyjnych, MPT pozostał podstawową szkołą myślenia o zarządzaniu portfelem przez wiele dziesięcioleci i nadal jest wykorzystywany przez menedżerów finansowych.

Rom i Ferguson zauważyli dwa ważne ograniczenia MPT: jego założenia, że zwroty z inwestycji wszystkich portfeli i papierów wartościowych można dokładnie przedstawić za pomocą wspólnego rozkładu eliptycznego, takiego jak rozkład normalny,. oraz że wariancja zwrotów z portfela jest właściwą miarą ryzyka inwestycyjnego.

Rom i Ferguson następnie udoskonalili i przedstawili swoją teorię PMPT w artykule z 1993 roku w The Journal of Performance Management. PMPT nadal ewoluował i rozszerzał się, ponieważ naukowcy na całym świecie testowali te teorie i sprawdzali, czy są one wartościowe.

Składniki postmodernistycznej teorii portfela (PMPT)

Kluczowym czynnikiem w konstrukcji portfela są różnice w ryzyku, określone przez odchylenie standardowe stóp zwrotu, pomiędzy PMPT a MPT. MPT zakłada ryzyko symetryczne, podczas gdy PMPT zakłada ryzyko asymetryczne. Ryzyko spadkowe jest mierzone za pomocą pół-odchylenia docelowego, określanego jako odchylenie w dół i obejmuje to, czego inwestorzy obawiają się najbardziej: ujemne zwroty.

Wskaźnik Sortino był pierwszym nowym elementem wprowadzonym do rubryki PMPT przez Roma i Fergusona, który został zaprojektowany w celu zastąpienia wskaźnika Sharpe'a MPT jako miary zwrotu skorygowanego o ryzyko i poprawił jego zdolność do klasyfikowania wyników inwestycyjnych. Skośność zmienności, która mierzy stosunek procentu całkowitej wariancji rozkładu od zwrotów powyżej średniej do zwrotów poniżej średniej, była drugą statystyką analizy portfela, która została dodana do rubryki PMPT.

Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT) a Nowoczesna teoria portfela (MPT)

MPT koncentruje się na tworzeniu portfeli inwestycyjnych z nieskorelowanymi aktywami; jeśli jeden składnik aktywów ma negatywny wpływ w portfelu, inne aktywa niekoniecznie. To jest idea dywersyfikacji. Na przykład, jeśli inwestor posiada w swoim portfelu akcje spółek naftowych i technologii, a nowe regulacje rządowe dotyczące spółek naftowych szkodzą zyskom spółek naftowych, ich akcje stracą na wartości; jednak zasoby technologii nie zostaną naruszone. Zyski na akcjach technologicznych zrekompensują straty zapasów ropy naftowej.

MPT jest obecnie podstawową metodą budowy portfeli inwestycyjnych. Teoria jest podstawą inwestowania pasywnego. Istnieje jednak wielu inwestorów, którzy starają się zwiększyć swoje zyski poza to, co może przynieść pasywne inwestowanie lub zmniejszyć ich ryzyko w bardziej znaczący sposób; lub obie. Nazywa się to szukaniem alfa ; zwroty, które biją rynek i to jest idea aktywnie zarządzanych portfeli, najczęściej realizowanych przez zarządzających inwestycjami, w szczególności funduszy hedgingowych. W tym miejscu w grę wchodzi postmodernistyczna teoria portfela, zgodnie z którą zarządzający portfelem starają się zrozumieć i uwzględnić ujemne stopy zwrotu w swoich obliczeniach portfelowych.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Brian M. Rom i Kathleen Ferguson, dwaj projektanci oprogramowania, stworzyli PMPT w 1991 roku, kiedy wierzyli, że w projektowaniu oprogramowania przy użyciu MPT są błędy.

• PMPT wykorzystuje odchylenie standardowe ujemnych zwrotów jako miarę ryzyka, podczas gdy współczesna teoria portfela wykorzystuje odchylenie standardowe wszystkich zwrotów jako miarę ryzyka.

• Wskaźnik Sortino został wprowadzony do rubryki PMPT w celu zastąpienia wskaźnika Sharpe'a MPT jako miary zwrotu skorygowanego o ryzyko i poprawił jego zdolność do klasyfikowania wyników inwestycyjnych.

• Postmodernistyczna teoria portfela (PMPT) to metodologia wykorzystywana do optymalizacji portfela, która wykorzystuje ryzyko spadku stóp zwrotu.

• PMPT stoi w opozycji do nowoczesnej teorii portfela (MPT); obie szczegółowo opisują, w jaki sposób należy wyceniać ryzykowne aktywa, podkreślając korzyści płynące z dywersyfikacji, przy czym różnica w teoriach polega na tym, jak definiują ryzyko i jego wpływ na zwroty.