Jazda po krzywej dochodowości

Czym jest jazda na krzywej dochodowości?

Przesuwanie się po krzywej dochodowości to strategia handlowa, która polega na kupowaniu obligacji długoterminowych i sprzedawaniu jej, zanim dojrzeją, aby czerpać korzyści z malejącego zysku, który występuje w okresie życia obligacji. Inwestorzy mają nadzieję na osiągnięcie zysków kapitałowych dzięki zastosowaniu tej strategii.

Jako strategia handlowa, jazda po krzywej dochodowości działa najlepiej w środowisku stabilnych stóp procentowych, w którym stopy procentowe nie rosną. Ponadto strategia generuje nadwyżki zysków tylko wtedy, gdy długoterminowe stopy procentowe są wyższe niż stopy krótkoterminowe.

Jak działa jazda na krzywej dochodowości

Krzywa dochodowości jest graficzną ilustracją rentowności obligacji o różnych terminach zapadalności. Wykres przedstawia stopy procentowe na osi y i rosnące czasy trwania na osi x. Ponieważ obligacje krótkoterminowe zazwyczaj mają niższą rentowność niż obligacje długoterminowe, krzywa nachyla się w górę od lewego dolnego rogu do prawego. Taka struktura terminowa stóp procentowych nazywana jest normalną krzywą dochodowości.

Na przykład oprocentowanie obligacji jednorocznej jest niższe niż oprocentowanie obligacji 20-letniej w czasach wzrostu gospodarczego. Kiedy struktura terminowa pokazuje odwróconą krzywą dochodowości,. oznacza to, że krótkoterminowe zyski są wyższe niż długoterminowe, co oznacza, że zaufanie inwestorów do wzrostu gospodarczego jest niskie.

Na rynkach obligacji ceny rosną, gdy rentowności spadają, co zwykle ma miejsce, gdy obligacje zbliżają się do terminu zapadalności. Aby skorzystać ze spadku rentowności, który występuje w okresie życia obligacji, inwestorzy mogą wdrożyć strategię stałego dochodu znaną jako jazda po krzywej dochodowości. Przemieszczanie się po krzywej dochodowości wiąże się z zakupem obligacji o terminie zapadalności dłuższym niż oczekiwany przez inwestora okres utrzymywania w celu uzyskania większych zwrotów.

Zalety jazdy po krzywej dochodowości

Oczekiwany okres utrzymywania inwestora to czas, przez jaki inwestor planuje trzymać swoje inwestycje w swoim portfelu. W zależności od profilu ryzyka i horyzontu czasowego inwestora,. może on zdecydować się na krótkoterminowe utrzymywanie papierów wartościowych przed sprzedażą lub na długoterminowe (ponad rok). Zazwyczaj inwestorzy o stałym dochodzie kupują papiery wartościowe o terminie zapadalności równym ich horyzontom inwestycyjnym i utrzymują do terminu zapadalności. Jednak jazda po krzywej dochodowości próbuje przewyższyć tę podstawową strategię o niskim ryzyku.

Inwestor poruszając się po krzywej dochodowości będzie kupował obligacje o terminie zapadalności dłuższym niż horyzont inwestycyjny i sprzedawał je na końcu horyzontu inwestycyjnego. Strategia ta jest stosowana w celu czerpania korzyści z normalnego wzrostu krzywej dochodowości spowodowanego preferencjami płynnościowymi oraz większymi wahaniami cen, które występują przy dłuższych terminach zapadalności.

W środowisku neutralnym pod względem ryzyka oczekiwany zwrot 3-miesięcznej obligacji utrzymywanej przez trzy miesiące powinien być równy oczekiwanemu zwrotowi 6-miesięcznej obligacji utrzymywanej przez trzy miesiące, a następnie sprzedanej na koniec tego trzymiesięcznego okresu. Innymi słowy, zarządzający portfelem lub inwestor z trzymiesięcznym okresem utrzymywania kupuje obligację sześciomiesięczną – która ma wyższą rentowność niż obligacja trzymiesięczna – a następnie sprzedaje obligację w terminie trzymiesięcznym.

Uwagi specjalne

Jazda po krzywej dochodowości jest bardziej opłacalna niż klasyczna strategia kupna i trzymania tylko wtedy, gdy stopy procentowe pozostają takie same i nie rosną. Jeśli stopy wzrosną, wówczas zwrot może być niższy niż rentowność wynikająca z jazdy po krzywej, a nawet może spaść poniżej zwrotu z obligacji odpowiadającej horyzontowi inwestycyjnemu inwestora, powodując w ten sposób stratę kapitałową.

Ponadto strategia ta generuje nadwyżki zysków tylko wtedy, gdy długoterminowe stopy procentowe są wyższe niż stopy krótkoterminowe. Im bardziej strome nachylenie krzywej dochodowości na początku, tym niższe stopy procentowe w momencie likwidacji pozycji na horyzoncie i wyższy zwrot z jazdy po krzywej.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Na przykład inwestor o trzymiesięcznym horyzoncie inwestycyjnym może kupić obligację sześciomiesięczną, ponieważ ma ona wyższą rentowność; inwestor sprzedaje obligację w terminie trzech miesięcy, ale czerpie zyski z wyższej rentowności w ciągu sześciu miesięcy.

• Inwestorzy sprzedają następnie swoje obligacje pod koniec swojego horyzontu czasowego, czerpiąc korzyści z malejącej rentowności, która ma miejsce w okresie życia obligacji.

• Jeśli stopy procentowe wzrosną, jazda po krzywej dochodowości nie jest tak opłacalna jak strategia „kupuj i trzymaj”.

• Przesuwanie się po krzywej dochodowości odnosi się do strategii o stałym dochodzie, w której inwestorzy kupują obligacje długoterminowe o terminie zapadalności dłuższym niż ich horyzont inwestycyjny.