Ryzyko związane z suwerennością

Co to jest ryzyko suwerenne?

Ryzyko suwerenności to szansa, że skarb państwa lub bank centralny nie wywiąże się ze swojego długu państwowego lub wdroży zasady lub restrykcje walutowe, które znacznie zmniejszą lub negują wartość jego kontraktów walutowych .

Wyjaśnienie ryzyka suwerennego

Ryzyko suwerenności to prawdopodobieństwo, że obcy kraj albo nie wywiąże się ze spłaty zadłużenia, albo nie będzie honorował płatności lub zobowiązań z tytułu długu państwowego. Oprócz ryzyka związanego z obligacjami z tytułu długu państwowego, ryzyko długu państwowego jest jednym z wielu unikalnych rodzajów ryzyka, z jakimi styka się inwestor mający kontrakty forex (inne takie rodzaje ryzyka, w tym ryzyko walutowe, ryzyko stopy procentowej, ryzyko cenowe i ryzyko płynności ).

Ryzyko suwerenne przybiera wiele form, chociaż każdy, kto stoi w obliczu ryzyka związanego z suwerennością, jest w jakiś sposób narażony na kontakt z obcym krajem. Handlowcy walutowi i inwestorzy są narażeni na ryzyko, że zagraniczny bank centralny zmieni swoją politykę pieniężną, aby wpłynąć na transakcje walutowe. Jeśli, na przykład, kraj zdecyduje się zmienić swoją politykę z waluty sztywnej na walutę płynną, zmieni to korzyści dla handlowców walutowych. Ryzyko suwerenności składa się również z ryzyka politycznego, które powstaje, gdy obcy naród odmawia wykonania wcześniejszej umowy płatniczej, jak ma to miejsce w przypadku długu państwowego.

Ryzyko państwowe wpływa również na inwestorów indywidualnych. Zawsze istnieje ryzyko posiadania zabezpieczenia finansowego, jeśli emitent ma siedzibę w obcym kraju. Na przykład inwestor amerykański ponosi ryzyko związane z suwerennością, gdy inwestuje w spółkę z siedzibą w Ameryce Południowej. Sytuacja może zaistnieć, jeśli ten południowoamerykański kraj zdecyduje się na nacjonalizację firmy lub całej branży, czyniąc w ten sposób inwestycję bezwartościową, chyba że inwestorzy otrzymają rozsądną rekompensatę.

Zdolność do płacenia

Zdolność rządu do zapłaty jest funkcją jego pozycji ekonomicznej. Kraj o silnym wzroście gospodarczym, dającym się opanować zadłużeniu, stabilnej walucie, skutecznym ściąganiu podatków i sprzyjającej sytuacji demograficznej prawdopodobnie będzie w stanie spłacić swój dług. Zdolność ta będzie zwykle odzwierciedlona w wysokim ratingu kredytowym głównych agencji ratingowych. Kraj z ujemnym wzrostem gospodarczym, dużym zadłużeniem, słabą walutą, małą zdolnością do ściągania podatków i niekorzystną sytuacją demograficzną może nie być w stanie spłacić zadłużenia.

Chęć zapłaty

Gotowość rządu do spłaty zadłużenia jest często funkcją jego systemu politycznego lub przywództwa rządu. Rząd może zdecydować się nie spłacać swojego długu, nawet jeśli ma do tego możliwość. Brak płatności zwykle występuje po zmianie rządu lub w krajach o niestabilnych rządach. To sprawia , że analiza ryzyka politycznego jest kluczowym elementem inwestowania w obligacje skarbowe. Agencje ratingowe biorą pod uwagę gotowość do zapłaty oraz zdolność do zapłaty przy ocenie kredytu państwowego.

Oprócz emisji obligacji na zewnętrznych rynkach długu, wiele krajów stara się o ratingi kredytowe od największych i najbardziej znanych agencji ratingowych, aby wzbudzić zaufanie inwestorów do ich długu państwowego.

Historia ryzyka suwerennego

W średniowieczu królowie często finansowali wojny i armie, pożyczając od zwierzchnictwa lub obywateli kraju. Kiedy wojny się przedłużały, królestwo nie spłacało swoich długów, pozostawiając wielu pożyczkodawców na lodzie. Niestety, ze względu na władzę monarchii wierzyciele mieli niewielkie możliwości odzyskania swoich długów.

Tego rodzaju ryzyko państwowe zostało po raz pierwszy uwspólnione w XVII wieku wraz z utworzeniem Banku Anglii (BoE). BoE została założona jako prywatna instytucja w 1694 roku, z uprawnieniami do zbierania pieniędzy dla rządu poprzez emisję obligacji. Pierwotnym celem była pomoc w finansowaniu wojny przeciwko Francji. Bank Anglii pełnił również funkcję banku komercyjnego przyjmującego depozyty. W 1844 r. ustawa o karcie bankowej przyznała mu po raz pierwszy monopol na emisję banknotów w Anglii i Walii, czyniąc w ten sposób duży krok w kierunku bycia nowoczesnym bankiem centralnym. Jako pożyczkodawca króla, BoE minimalizował ryzyko związane z suwerennością Anglii i pozwalał narodowi na bardzo niskie stopy procentowe na nadchodzące stulecia.

Ryzyko suwerenne w epoce nowożytnej

Szybko do przodu, do lat sześćdziesiątych, były czasy zmniejszonych ograniczeń finansowych. Waluta transgraniczna zaczęła przechodzić z rąk do rąk, gdy banki międzynarodowe zwiększyły kredyty dla krajów rozwijających się. Pożyczki te pomogły krajom rozwijającym się zwiększyć eksport do krajów rozwiniętych, a duże kwoty dolarów amerykańskich zostały zdeponowane w europejskich bankach.

Gospodarki wschodzące były zachęcane do pożyczania dolarów zalegających w europejskich bankach w celu sfinansowania dodatkowego wzrostu gospodarczego. Jednak większość krajów rozwijających się nie osiągnęła oczekiwanego przez banki poziomu wzrostu gospodarczego, co uniemożliwiło spłatę kredytów dłużnych denominowanych w dolarach amerykańskich. Brak spłaty spowodował, że te wschodzące gospodarki stale refinansowały swoje pożyczki państwowe, zwiększając stopy procentowe.

Wiele z tych krajów rozwijających się było winnych więcej odsetek i kapitału, niż były warte wszystkie ich produkty krajowe brutto (PKB). Doprowadziło to do dewaluacji waluty krajowej i zmniejszenia importu do krajów rozwiniętych, zwiększając inflację.

Przykład: grecki kryzys zadłużenia państwowego

Istnieją oznaki podobnego ryzyka związanego z suwerennością w XXI wieku. Gospodarka Grecji cierpiała z powodu wysokiego poziomu zadłużenia, co doprowadziło do greckiego kryzysu zadłużenia rządowego, który dotknął resztę Unii Europejskiej. Międzynarodowe zaufanie do zdolności Grecji do spłaty długu państwowego spadło, zmuszając ten kraj do przyjęcia surowych środków oszczędnościowych. Kraj otrzymał dwie rundy ratowania,. pod wyraźnym żądaniem, aby kraj przyjął reformy finansowe i więcej środków oszczędnościowych. W pewnym momencie dług Grecji został przeniesiony do statusu śmieciowego. Kraje otrzymujące fundusze ratunkowe były zobowiązane do przestrzegania środków oszczędnościowych mających na celu spowolnienie wzrostu zadłużenia sektora publicznego w ramach umów kredytowych.

Europejski kryzys zadłużenia państwowego był okresem, w którym kilka krajów europejskich doświadczyło upadku instytucji finansowych, wysokiego długu publicznego i gwałtownie rosnących rozpiętości rentowności obligacji w rządowych papierach wartościowych. Kryzys zadłużenia rozpoczął się w 2008 r. wraz z upadkiem islandzkiego systemu bankowego, a w 2009 r. rozprzestrzenił się głównie na Portugalię, Włochy, Irlandię, Grecję i Hiszpanię. Doprowadził do utraty zaufania do europejskich przedsiębiorstw i gospodarek.

Kryzys został ostatecznie opanowany przez gwarancje finansowe krajów europejskich, które obawiały się załamania euro i zarażenia finansowego, oraz przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). Agencje ratingowe obniżyły ocenę zadłużenia kilku krajów strefy euro.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Silne banki centralne mogą obniżyć postrzeganą i rzeczywistą ryzykowność długu publicznego, obniżając z kolei koszty kredytu dla tych krajów.

• Ryzyko suwerenne może również bezpośrednio wpływać na inwestorów forex posiadających kontrakty, które wymieniają na walutę danego kraju.

• Ryzyko państwowe jest zazwyczaj niskie, ale może powodować straty inwestorów w obligacje, których emitenci przeżywają trudności gospodarcze prowadzące do kryzysu zadłużenia państwowego.

• Ryzyko suwerenności to możliwość, że rząd danego kraju nie wywiąże się ze swojego długu państwowego, nie spłacając odsetek lub rat kapitałowych.