Porozumienie Bazylejskie

Czym są porozumienia bazylejskie?

Umowy Bazylejskie to seria trzech kolejnych umów dotyczących regulacji bankowych (Bazylea I, II i III) ustanowionych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (BCBS).

Komitet wydaje rekomendacje w zakresie regulacji bankowych i finansowych, w szczególności dotyczących ryzyka kapitałowego,. rynkowego i operacyjnego. Porozumienia zapewniają instytucjom finansowym wystarczający kapitał na pokrycie nieoczekiwanych strat.

Zrozumienie porozumień bazylejskich

Porozumienia Bazylejskie były rozwijane przez kilka lat, począwszy od lat 80. XX wieku. BCBS powstał w 1974 r. jako forum regularnej współpracy krajów członkowskich w sprawach nadzoru bankowego. BCBS opisuje swój pierwotny cel jako wzmocnienie „stabilności finansowej poprzez poprawę wiedzy nadzorczej i jakości nadzoru bankowego na całym świecie”. Później BCBS zwrócił uwagę na monitorowanie i zapewnienie adekwatności kapitałowej banków i systemu bankowego.

Porozumienie Bazylea I zostało pierwotnie zorganizowane przez bankierów centralnych z krajów G10,. którzy w tamtym czasie pracowali nad budową nowych międzynarodowych struktur finansowych, które zastąpiłyby niedawno upadły system z Bretton Woods.

Spotkania noszą nazwę „Porozumienia Bazylejskie”, ponieważ siedziba BCBS mieści się w biurach Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) w Bazylei w Szwajcarii. Kraje członkowskie to Australia, Argentyna, Belgia, Kanada, Brazylia, Chiny, Francja, Hongkong, Włochy, Niemcy, Indonezja, Indie, Korea, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Luksemburg, Japonia, Meksyk, Rosja, Arabia Saudyjska, Szwajcaria , Szwecja, Holandia, Singapur, RPA, Turcja i Hiszpania.

Bazylea I

Pierwsza Umowa Bazylejska, znana jako Bazylea I,. została wydana w 1988 roku i skupiała się na adekwatności kapitałowej instytucji finansowych. Ryzyko adekwatności kapitałowej (ryzyko, że nieoczekiwana strata zaszkodzi instytucji finansowej) dzieli aktywa instytucji finansowych na pięć kategorii ryzyka – 0%, 10%, 20%, 50% i 100%.

Zgodnie z Bazyleą I banki działające na arenie międzynarodowej muszą utrzymywać kapitał ( Tier 1 i Tier 2 ) równy co najmniej 8% swoich aktywów ważonych ryzykiem. Gwarantuje to, że banki posiadają pewną ilość kapitału na spłatę zobowiązań.

Na przykład, jeśli bank posiada aktywa ważone ryzykiem w wysokości 100 mln USD, musi utrzymywać kapitał w wysokości co najmniej 8 mln USD. Kapitał Tier 1 jest najbardziej płynnym i podstawowym źródłem finansowania banku, a kapitał Tier 2 obejmuje mniej płynne hybrydowe instrumenty kapitałowe, rezerwy na straty kredytowe i rewaluacyjne oraz nieujawnione rezerwy.

Bazylea II

Drugie porozumienie z Bazylei, zwane Zrewidowanymi Ramami Kapitałowymi, ale lepiej znane jako Bazylea II,. służyło jako aktualizacja pierwotnego porozumienia. Skupiono się na trzech głównych obszarach: minimalnych wymogach kapitałowych,. przeglądzie nadzorczym adekwatności kapitałowej instytucji i procesie oceny wewnętrznej oraz skutecznym wykorzystaniu ujawniania informacji jako dźwigni wzmacniającej dyscyplinę rynkową i zachęcającej do zdrowych praktyk bankowych, w tym przeglądu nadzorczego. Razem te obszary zainteresowania są znane jako trzy filary.

Bazylea II podzieliła kwalifikujący się kapitał regulacyjny banku z dwóch na trzy poziomy. Im wyższy poziom, tym mniej podporządkowanych papierów wartościowych bank może w nim uwzględnić. Każdy poziom musi stanowić pewien minimalny procent całkowitego kapitału regulacyjnego i jest używany jako licznik przy obliczaniu współczynników kapitału regulacyjnego.

Nowy kapitał tier 3 jest zdefiniowany jako kapitał trzeciorzędny, który wiele banków utrzymuje w celu wsparcia ich ryzyka rynkowego,. ryzyka cen towarów i ryzyka walutowego, wynikającego z działalności handlowej. Kapitał Tier 3 obejmuje większą różnorodność zadłużenia niż kapitał Tier 1 i Tier 2, ale jest znacznie niższej jakości niż którykolwiek z nich. Na mocy porozumień Bazylea III kapitał poziomu 3 został następnie cofnięty.

Bazylea III

W następstwie upadku Lehman Brothers w 2008 r. i następującego po nim kryzysu finansowego BCBS postanowił zaktualizować i wzmocnić Porozumienia. BCBS uznał słabe zarządzanie i zarządzanie ryzykiem, niewłaściwe struktury motywacyjne oraz nadmiernie lewarowany sektor bankowy jako przyczyny upadku. W listopadzie 2010 r. osiągnięto porozumienie w sprawie ogólnego projektu pakietu reformy kapitału i płynności. Umowa ta jest obecnie znana jako Bazylea III.

Bazylea III to kontynuacja trzech filarów wraz z dodatkowymi wymaganiami i zabezpieczeniami. Na przykład Bazylea III wymaga od banków posiadania minimalnej kwoty kapitału podstawowego i minimalnego wskaźnika płynności. Bazylea III zawiera również dodatkowe wymagania dotyczące tego, co Accord nazywa „systemowo ważnymi bankami” lub tymi instytucjami finansowymi, które są uważane za „ zbyt duże, by upaść ”. W ten sposób pozbyła się rozważań dotyczących kapitału trzeciego poziomu.

Reformy Bazylea III zostały teraz włączone do skonsolidowanych Ram Bazylejskich, które obejmują wszystkie obecne i przyszłe standardy Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego. Poziom 1 Bazylea III został już wdrożony i wszystkie z 27 krajów członkowskich Komitetu z wyjątkiem jednego uczestniczyły w ćwiczeniu monitorującym Bazylea III, które odbyło się w czerwcu 2021 r. Ostateczne ramy Bazylea III obejmują postanowienia dotyczące stopniowego wprowadzania do minimum wyjściowego, które rozpocznie się od 50 % w styczniu 1, 2023, rosnący w rocznych krokach co 5% i być w pełni wprowadzany na poziomie 72,5% od stycznia 2028. Te dalsze środki z 2023 r. zostały określone jako Bazylea 3.1 lub Bazylea IV.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

• Umowy z Bazylei odnoszą się do serii trzech międzynarodowych posiedzeń nadzorczych dotyczących bankowości, na których ustanowiono wymogi kapitałowe i pomiary ryzyka dla banków globalnych.

• Ostatnie porozumienie, Bazylea III, zostało zawarte w listopadzie 2010 r. Bazylea III wymaga od banków posiadania minimalnej kwoty kapitału podstawowego i minimalnego wskaźnika płynności.

• Porozumienia mają na celu zapewnienie, by instytucje finansowe utrzymywały na koncie wystarczający kapitał, aby wywiązać się ze swoich zobowiązań, a także pokryć nieoczekiwane straty.