Zbieżny

Co to jest zwężanie?

Tapering odnosi się do polityk, które modyfikują tradycyjne działania banku centralnego. Wysiłki ograniczania mają na celu przede wszystkim stopy procentowe i kontrolowanie postrzegania przez inwestorów przyszłego kierunku stóp procentowych. Działania zwężające mogą obejmować zmianę stopy dyskontowej lub wymagań dotyczących rezerw.

Tapering może również wiązać się ze spowolnieniem skupu aktywów, co teoretycznie prowadzi do odwrócenia polityki luzowania ilościowego (QE) realizowanej przez bank centralny. Ograniczanie jest wprowadzane po osiągnięciu przez polityki QE pożądanego efektu stymulowania i stabilizacji gospodarki.

Tapering można wprowadzić dopiero po uruchomieniu jakiegoś programu bodźców ekonomicznych.

Zrozumienie zwężania

Tapering to zmniejszenie tempa, w jakim bank centralny gromadzi nowe aktywa w swoim bilansie w ramach polityki QE. Tapering to pierwszy krok w procesie likwidacji – lub całkowitego wycofania się z – programu stymulacji monetarnej, który już został zrealizowany.

Kiedy banki centralne prowadzą ekspansywną politykę, aby stymulować gospodarkę w recesji, często wyraźnie obiecują odwrócić swoją politykę stymulacyjną, gdy tylko gospodarka się ożywi. Dzieje się tak, ponieważ dalsze stymulowanie gospodarki łatwymi pieniędzmi po zakończeniu recesji może prowadzić do wymykającej się spod kontroli inflacji, napędzanych polityką pieniężną baniek cen aktywów i przegrzania gospodarki.

Jak banki centralne realizują tapering?

Otwarte komunikowanie się z inwestorami na temat kierunku polityki banku centralnego i przyszłych działań pomaga ustalać oczekiwania rynku i zmniejszać niepewność na rynku. Dlatego banki centralne zazwyczaj stosują stopniowe zmniejszanie, zamiast nagle wstrzymywać ekspansywną politykę pieniężną.

Banki centralne pomagają złagodzić niepewność na rynku, przedstawiając swoje podejście do ograniczania i określając konkretne warunki, w których ograniczanie będzie kontynuowane lub zaprzestane. W związku z tym wszelkie przewidywane redukcje w polityce QE są komunikowane z wyprzedzeniem, co pozwala rynkowi na rozpoczęcie wprowadzania korekt przed faktycznym działaniem.

W przypadku QE bank centralny ogłosiłby plany spowolnienia skupu aktywów i albo wyprzedaży, albo zezwoli na dojrzewanie aktywów. Ma to na celu zmniejszenie sumy aktywów banku centralnego, a tym samym podaży pieniądza.

Historia ujawnia, że zmniejszanie się jest działaniem teoretycznym

W różnych momentach Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych (Fed) – i inne banki centralne, które zaangażowały się w luzowanie ilościowe w ostatnich dziesięcioleciach – ogłaszały zamiar ostatecznego ograniczenia i odwrócenia łagodzenia ilościowego. Jednak banki centralne jak dotąd okazały się niezdolne lub niechętne do zaangażowania się w trwałe ograniczanie, a tym bardziej całkowite odwrócenie ich polityki QE.

Fed, Bank Anglii,. Europejski Bank Centralny, Bank Szwajcarii i Bank Japonii proponowały lub próbowały ograniczyć lub zlikwidować swoją politykę QE, tylko po to, aby następnie odnowić i przyspieszyć skup aktywów i kontynuować rozszerzanie swoich bilansów.

Szwedzki Bank Centralny, Sveriges Riksbank, wykonał jak dotąd najbardziej udany ruch w kierunku zmniejszenia swojego bilansu w latach 2010-2011, ale od tego czasu systematycznie powiększał swój bilans, prawie dwukrotnie zwiększając swój poprzedni szczyt. W rezultacie teoretyczna idea ograniczenia lub wycofania QE przez banki centralne pozostaje w dużej mierze pustą obietnicą, a nie realną możliwością.

Jednym z wyjaśnień, dlaczego banki centralne niechętnie wycofują się ze swojej polityki QE, jest nawrót tak zwanych „ napadów złości ”. Inwestorzy (i rynki finansowe jako całość) mogą reagować w ekstremalny sposób na możliwość spowolnienia bodźca ze strony banku centralnego.

Na przykład zapowiedzi zbliżającego się zmniejszenia liczby banków centralnych zwykle spotykały się z gwałtownymi wzrostami rentowności obligacji rządowych i spadkami na rynkach akcji. Stwarza to silną zachętę dla decydentów monetarnych do opóźnienia lub odwrócenia planów wycofania swoich bilansów, ponieważ chcą uniknąć szkody dla interesów swoich wyborców w sektorze finansowym.

Przykład zwężania

W Stanach Zjednoczonych programy QE Fed obejmowały zakup aktywów, w tym papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką (MBS) i innych aktywów o długoterminowych terminach zapadalności, aby pomóc obniżyć stopy procentowe. Zakupy te zmniejszają dostępną podaż obligacji na otwartym rynku, co skutkuje wyższymi cenami i niższymi rentownościami (tj. długoterminowymi stopami procentowymi).

Niższe plony obniżają koszt kredytu. Teoretycznie niższy koszt kredytu powinien ułatwić firmom finansowanie nowych projektów, co również zwiększa zatrudnienie. A wzrost poziomu zatrudnienia powinien prowadzić do wzrostu ogólnej konsumpcji i wzrostu gospodarczego.

Zasadniczo QE jest jednym z narzędzi polityki pieniężnej, które Fed może wykorzystać do stymulowania gospodarki. Po wdrożeniu QE Fed obiecuje, że te polityki będą stopniowo wycofywane lub ograniczane, gdy cel tej polityki zostanie osiągnięty.

Program QE Rezerwy Federalnej po kryzysie finansowym 2007–2008

Niedawny przykład próby ograniczania wydatków przez Fed wynikał z masowego programu QE wdrożonego w reakcji na kryzys finansowy lat 2007-08. Tapering wysunął się na pierwszy plan w czerwcu 2013 r., kiedy były przewodniczący Fed, Ben Bernanke,. ogłosił, że Fed będzie zmniejszał liczbę kupowanych aktywów co miesiąc, o ile warunki gospodarcze, takie jak inflacja i bezrobocie, będą sprzyjać. W tym przypadku zmniejszenie dotyczyło ograniczenia, a nie eliminacji skupu aktywów przez Fed.

Pod koniec 2013 roku Zarząd Rezerwy Federalnej stwierdził, że QE, które zwiększyło bilans Fed do 4,5 biliona dolarów, osiągnęło zamierzony cel i nadszedł czas na rozpoczęcie ograniczania. Proces ograniczania wiązałby się z dokonywaniem mniejszych zakupów obligacji do października 2014 r.

Plan zwężania Rezerwy Federalnej

Na początku 2014 roku Fed ogłosił zamiar zmniejszenia miesięcznych zakupów z 75 mld do 65 mld dolarów. Tapering zacząłby się od 6 miliardów dolarów miesięcznie w przypadku papierów skarbowych i 4 miliardów w przypadku MBS. Proces byłby ograniczony do 30 miliardów dolarów dla skarbowych papierów wartościowych i 20 miliardów dolarów dla MBS; po osiągnięciu tych poziomów dodatkowe płatności zostaną ponownie zainwestowane.

W tym tempie oczekiwano, że do 2020 r. bilans Fedu spadnie poniżej 3 bln USD. Zamiast tego, w obliczu gwałtownego i natychmiastowego napadu złości na rynku, Fed utrzymał swój bilans na poziomie około 4,5 bln USD do początku 2018 r. W tym momencie rozpoczął się bardzo stopniowe zmniejszanie się jego aktywów.

Do połowy 2019 r. reakcja rynku na łagodne wycofywanie się z programu QE doprowadziła do odwrócenia krzywej dochodowości i narastających oznak zbliżającej się recesji. Po raz kolejny Fed zaczął przyspieszać swoją politykę QE (poprzez zwiększenie zakupów obligacji), przy aktywach przekraczających 4 biliony dolarów w grudniu 2019 r. i eksplodujących ponad 7 bilionów dolarów na początku 2020 r., ponieważ obawy przed koronawirusem ogarnęły Fed.

W następstwie pandemii COVID-19 Fed wdrożył wiele ekspansywnych środków politycznych, aby pokierować ożywieniem gospodarki. Pod koniec maja 2021 r., po publikacji notatek ze spotkania w sprawie polityki banku centralnego w kwietniu, wśród inwestorów pojawiły się spekulacje, że Fed może zacząć ograniczać zakupy obligacji. Według notatek ze spotkania „liczni uczestnicy sugerowali, że jeśli gospodarka będzie nadal czynić szybkie postępy w realizacji celów Komitetu, w pewnym momencie na nadchodzących spotkaniach może być właściwe rozpoczęcie dyskusji nad planem dostosowania tempa zakupów aktywów”.

Często zadawane pytania dotyczące zwężania

Jakie jest pochodzenie zwężania?

Zwężenie może nastąpić dopiero po wprowadzeniu pewnego rodzaju polityki bodźców ekonomicznych. Niedawnym przykładem tego rodzaju bodźca gospodarczego był program luzowania ilościowego (QE) wprowadzony przez Fed w odpowiedzi na kryzys finansowy lat 2007-08.

Program QE miał na celu poszerzenie bilansu Fed poprzez zakup obligacji o długim terminie zapadalności i innych aktywów. Zakupy Fed zmniejszyły dostępną podaż, co doprowadziło do wyższych cen i niższych rentowności (długoterminowe stopy procentowe).

Niższe plony z kolei obniżają koszt kredytu. Miało to na celu ułatwienie firmom finansowania nowych projektów generujących nowe miejsca pracy. A teoretycznie wzrost zatrudnienia prowadziłby do większego popytu i wzrostu gospodarczego.

Po kryzysie finansowym Fed wykorzystał QE jako jedno ze swoich narzędzi do stymulowania gospodarki. Podobnie jak wszystkie programy stymulujące gospodarkę, polityki QE nie mają być trwałe. Ostatecznie, po osiągnięciu pożądanych rezultatów programu stymulacji gospodarczej, polityka ta musi być stopniowo odwoływana.

Stąd pochodzi koncepcja zwężania się; jeśli bank centralny zbyt szybko zmieni swoje operacje, może doprowadzić gospodarkę do recesji. Jeśli bank centralny nigdy nie złagodzi swojej polityki stymulującej gospodarkę, niepożądanym efektem może być niechciany wzrost inflacji.

Jak zwężanie wpływa na giełdę?

Polityka QE wdrożona w następstwie kryzysu finansowego z lat 2007-08 miała korzystny wpływ na ceny akcji i obligacji na amerykańskich rynkach finansowych. W rezultacie inwestorzy byli zaniepokojeni wpływem potencjalnego ograniczenia – lub ograniczenia – tych korzystnych polityk.

Ponieważ zmniejszanie jest teoretyczną możliwością — nigdy nie zostało z powodzeniem przeprowadzone przez banki centralne, które wprowadziły bodziec gospodarczy napędzany przez luzowanie ilościowe — trudno powiedzieć dokładnie, jaki wpływ będzie miał na rynek akcji. Jednak w przeszłości powszechnie uważano, że gdy Fed rozpocznie powolne odwracanie bodźców gospodarczych, rynek akcji zareaguje negatywnie.

Jaka jest różnica między zwężaniem a dokręcaniem?

W kontekście polityki pieniężnej, restrykcyjnej lub restrykcyjnej, polityka jest działaniem podejmowanym przez bank centralny – taki jak Fed w USA – w celu spowolnienia wzrostu gospodarczego, ograniczenia wydatków w gospodarce, która jest postrzegana jako przyspieszająca szybko lub ograniczać inflację, gdy rośnie ona zbyt szybko.

Fed zaostrza politykę monetarną, podnosząc krótkoterminowe stopy procentowe poprzez zmiany polityki do stopy dyskontowej, zwanej również stopą funduszy federalnych. Fed może również sprzedawać aktywa z bilansu banku centralnego na rynek w ramach operacji otwartego rynku (OMO).

Zacieśnianie polityki pieniężnej jest przeciwieństwem ekspansywnej polityki pieniężnej. Ekspansywna lub luźna polityka ma na celu stymulowanie gospodarki poprzez stymulowanie popytu za pomocą bodźców monetarnych i fiskalnych. QE jest narzędziem ekspansywnej polityki pieniężnej.

Tak więc tapering odnosi się do odwrócenia jednego aspektu luźnej polityki pieniężnej – QE – podczas gdy zaostrzenie odnosi się do realizacji restrykcyjnej polityki pieniężnej. Zmniejszenie skupu aktywów przez Fed może nastąpić jednocześnie z programem ekspansywnej polityki pieniężnej. Chociaż zarówno zwężenie, jak i zaostrzenie mają mieć podobny wpływ na rynkowe stopy procentowe, nie zawsze następują jednocześnie.

##Przegląd najważniejszych wydarzeń

Tapering odnosi się konkretnie do początkowej redukcji zakupu i akumulacji aktywów banku centralnego.
Napady złości mogą skłonić banki centralne do szybkiego ponownego przyspieszenia zakupów aktywów (i zasadniczo odwrócenia procesu zmniejszania się).
W wyniku uzależnienia od trwałych bodźców monetarnych w ramach QE, rynki finansowe mogą doświadczyć spowolnienia w odpowiedzi na ograniczanie; jest to znane jako „napad złości”.
Tapering to teoretyczne odwrócenie polityk luzowania ilościowego (QE), które są wdrażane przez bank centralny i mają na celu stymulowanie wzrostu gospodarczego.
Banki centralne w większości nie były w stanie w trwały sposób rozwiązać swoich rozszerzonych bilansów.