Pengurusan Risiko dalam Kewangan

Apakah itu Pengurusan Risiko?

Dalam dunia kewangan, pengurusan risiko ialah proses pengenalpastian, analisis dan penerimaan atau pengurangan ketidakpastian dalam keputusan pelaburan. Pada asasnya, pengurusan risiko berlaku apabila pelabur atau pengurus dana menganalisis dan cuba mengukur potensi kerugian dalam pelaburan, seperti bahaya moral, dan kemudian mengambil tindakan yang sesuai (atau tidak bertindak) memandangkan objektif pelaburan dana dan toleransi risiko.

Risiko tidak dapat dipisahkan daripada pulangan. Setiap pelaburan melibatkan tahap risiko tertentu, yang dianggap hampir sifar dalam kes bil-T AS atau sangat tinggi untuk sesuatu seperti ekuiti pasaran sedang pesat membangun atau hartanah dalam pasaran yang sangat inflasi. Risiko boleh dikira secara mutlak dan secara relatif. Pemahaman yang kukuh tentang risiko dalam bentuk yang berbeza boleh membantu pelabur untuk lebih memahami peluang, pertukaran dan kos yang terlibat dengan pendekatan pelaburan yang berbeza.

Memahami Pengurusan Risiko

Pengurusan risiko berlaku di mana-mana dalam bidang kewangan. Ia berlaku apabila pelabur membeli bon Perbendaharaan AS berbanding bon korporat, apabila pengurus dana melindung nilai pendedahan mata wangnya dengan derivatif mata wang,. dan apabila bank melakukan semakan kredit ke atas individu sebelum mengeluarkan garis kredit peribadi. Broker saham menggunakan instrumen kewangan seperti opsyen dan niaga hadapan,. dan pengurus wang menggunakan strategi seperti kepelbagaian portfolio, peruntukan aset dan saiz kedudukan untuk mengurangkan atau mengurus risiko dengan berkesan.

Pengurusan risiko yang tidak mencukupi boleh mengakibatkan akibat yang teruk kepada syarikat, individu dan ekonomi. Sebagai contoh, krisis gadai janji subprima pada tahun 2007 yang membantu mencetuskan Kemelesetan Besar berpunca daripada keputusan pengurusan risiko yang buruk, seperti pemberi pinjaman yang memanjangkan gadai janji kepada individu yang mempunyai kredit yang lemah; firma pelaburan yang membeli, membungkus, dan menjual semula gadai janji ini; dan dana yang melabur secara berlebihan dalam sekuriti bersandarkan gadai janji (MBS) yang dibungkus semula, tetapi masih berisiko .

Bagaimana Pengurusan Risiko Berfungsi

Kita cenderung untuk memikirkan "risiko" dalam istilah yang kebanyakannya negatif. Walau bagaimanapun, dalam dunia pelaburan, risiko adalah perlu dan tidak dapat dipisahkan daripada prestasi yang diingini.

Takrifan biasa risiko pelaburan ialah penyimpangan daripada hasil yang dijangkakan. Kita boleh menyatakan sisihan ini dalam istilah mutlak atau relatif kepada sesuatu yang lain, seperti penanda aras pasaran.

Walaupun sisihan itu mungkin positif atau negatif, profesional pelaburan umumnya menerima idea bahawa sisihan tersebut membayangkan beberapa tahap hasil yang dimaksudkan untuk pelaburan anda. Oleh itu, untuk mencapai pulangan yang lebih tinggi seseorang mengharapkan untuk menerima risiko yang lebih besar. Ia juga merupakan idea yang diterima umum bahawa peningkatan risiko datang dalam bentuk turun naik yang meningkat. Walaupun profesional pelaburan sentiasa mencari-dan kadang-kadang mencari-cara untuk mengurangkan turun naik sedemikian, tidak ada persetujuan yang jelas di kalangan mereka tentang cara ia dilakukan dengan sebaiknya.

Berapa banyak turun naik yang harus diterima oleh pelabur bergantung sepenuhnya pada toleransi pelabur individu terhadap risiko, atau dalam kes profesional pelaburan, berapa banyak toleransi yang dibenarkan oleh objektif pelaburan mereka. Salah satu metrik risiko mutlak yang paling biasa digunakan ialah sisihan piawai,. ukuran statistik penyebaran di sekitar kecenderungan memusat. Anda melihat purata pulangan pelaburan dan kemudian mencari purata sisihan piawainya dalam tempoh masa yang sama. Taburan normal (keluk berbentuk loceng biasa) menentukan bahawa pulangan jangkaan pelaburan berkemungkinan satu sisihan piawai daripada purata 67% masa dan dua sisihan piawai daripada sisihan purata 95% masa. Ini membantu pelabur menilai risiko secara berangka. Jika mereka percaya bahawa mereka boleh bertolak ansur dengan risiko, dari segi kewangan dan emosi, mereka melabur.

Contoh

Sebagai contoh, dalam tempoh 15 tahun dari 1 Ogos 1992, hingga 31 Julai 2007, purata jumlah pulangan tahunan S &P 500 ialah 10.7%. Nombor ini mendedahkan apa yang berlaku sepanjang tempoh, tetapi ia tidak menyatakan apa yang berlaku sepanjang perjalanan. Purata sisihan piawai S&P 500 untuk tempoh yang sama ialah 13.5%. Ini ialah perbezaan antara pulangan purata dan pulangan sebenar pada kebanyakan mata tertentu sepanjang tempoh 15 tahun.

Apabila menggunakan model lengkung loceng, mana-mana hasil yang diberikan harus berada dalam satu sisihan piawai min kira-kira 67% masa dan dalam dua sisihan piawai kira-kira 95% masa. Oleh itu, pelabur S&P 500 boleh mengharapkan pulangan, pada mana-mana titik dalam tempoh ini, menjadi 10.7% campur atau tolak sisihan piawai sebanyak 13.5% kira-kira 67% pada masa itu; dia juga mungkin menganggap peningkatan atau penurunan 27% (dua sisihan piawai) sebanyak 95% pada setiap masa. Jika dia mampu menanggung kerugian, dia melabur.

Pengurusan Risiko dan Psikologi

Walaupun maklumat itu mungkin membantu, ia tidak menangani sepenuhnya kebimbangan risiko pelabur. Bidang kewangan tingkah laku telah menyumbang elemen penting kepada persamaan risiko, menunjukkan asimetri antara cara orang melihat keuntungan dan kerugian. Dalam bahasa teori prospek, bidang kewangan tingkah laku yang diperkenalkan oleh Amos Tversky dan Daniel Kahneman pada tahun 1979, pelabur mempamerkan keengganan kerugian. Tversky dan Kahneman mendokumenkan bahawa pelabur meletakkan kira-kira dua kali ganda berat pada kesakitan yang berkaitan dengan kerugian daripada perasaan baik yang dikaitkan dengan keuntungan.

Selalunya, perkara yang benar-benar ingin diketahui oleh pelabur adalah bukan sahaja sejauh mana aset menyimpang daripada hasil yang dijangkakan, tetapi bagaimana keadaan buruk kelihatan jauh di sebelah kiri keluk pengedaran. Nilai berisiko (VAR) cuba memberikan jawapan kepada soalan ini. Idea di sebalik VAR adalah untuk mengukur berapa besar kerugian pelaburan mungkin dengan tahap keyakinan tertentu dalam tempoh tertentu. Sebagai contoh, penyataan berikut akan menjadi contoh VAR: "Dengan kira-kira 95% tahap keyakinan, jumlah yang paling anda akan rugi dalam pelaburan $1,000 ini dalam tempoh dua tahun ialah $200." Tahap keyakinan ialah pernyataan kebarangkalian berdasarkan ciri statistik pelaburan dan bentuk keluk pengedarannya.

Sudah tentu, walaupun ukuran seperti VAR tidak menjamin bahawa 5% daripada masa akan menjadi lebih teruk. Bencana hebat seperti yang melanda dana lindung nilai Pengurusan Modal Jangka Panjang pada tahun 1998 mengingatkan kita bahawa apa yang dipanggil "peristiwa terpencil" mungkin berlaku. Dalam kes LTCM, peristiwa luar biasa adalah kemungkiran kerajaan Rusia terhadap obligasi hutang kerajaan yang belum dijelaskan, satu peristiwa yang mengancam untuk memufliskan dana lindung nilai, yang mempunyai kedudukan yang sangat leverage bernilai lebih $1 trilion; jika ia telah jatuh, ia boleh meruntuhkan sistem kewangan global. Kerajaan AS mencipta dana pinjaman $3.65 bilion untuk menampung kerugian LTCM, yang membolehkan firma itu bertahan dalam ketidaktentuan pasaran dan mencairkan secara teratur pada awal tahun 2000.

Pengurusan Risiko Beta dan Pasif

Satu lagi langkah risiko yang berorientasikan kepada kecenderungan tingkah laku ialah pengeluaran,. yang merujuk kepada sebarang tempoh di mana pulangan aset adalah negatif berbanding markah tinggi sebelumnya. Dalam mengukur pengeluaran, kami cuba menangani tiga perkara:

magnitud setiap tempoh negatif (betapa buruknya)
tempoh setiap (berapa lama)
kekerapan (berapa kerap)

Sebagai contoh, selain ingin mengetahui sama ada dana bersama mengatasi S&P 500, kami juga ingin mengetahui sejauh mana risikonya secara perbandingan. Satu ukuran untuk ini ialah beta (dikenali sebagai "risiko pasaran"), berdasarkan sifat statistik kovarian. Beta lebih besar daripada 1 menunjukkan lebih banyak risiko daripada pasaran dan begitu juga sebaliknya.

Beta membantu kami memahami konsep risiko pasif dan aktif. Graf di bawah menunjukkan siri masa pulangan (setiap titik data berlabel "+") untuk portfolio tertentu R(p) berbanding pulangan pasaran R(m). Pulangan adalah diselaraskan tunai, jadi titik di mana paksi-x dan y bersilang ialah pulangan setara tunai. Melukis garisan yang paling sesuai melalui titik data membolehkan kami mengukur risiko pasif (beta) dan risiko aktif (alfa).

Kecerunan garisan ialah betanya. Sebagai contoh, kecerunan 1.0 menunjukkan bahawa bagi setiap peningkatan unit pulangan pasaran, pulangan portfolio juga meningkat sebanyak satu unit. Pengurus wang yang menggunakan strategi pengurusan pasif boleh cuba meningkatkan pulangan portfolio dengan mengambil lebih banyak risiko pasaran (iaitu, beta lebih besar daripada 1) atau secara alternatif mengurangkan risiko portfolio (dan pulangan) dengan mengurangkan beta portfolio di bawah satu.

Pengurusan Risiko Alfa dan Aktif

Jika tahap pasaran atau risiko sistematik adalah satu-satunya faktor yang mempengaruhi, maka pulangan portfolio akan sentiasa sama dengan pulangan pasaran terlaras beta. Sudah tentu, ini tidak berlaku: Pulangan berbeza kerana beberapa faktor yang tidak berkaitan dengan risiko pasaran. Pengurus pelaburan yang mengikuti strategi aktif mengambil risiko lain untuk mencapai lebihan pulangan ke atas prestasi pasaran. Strategi aktif termasuk taktik yang memanfaatkan pemilihan saham, sektor atau negara, analisis asas, saiz kedudukan dan analisis teknikal.

Pengurus aktif sedang memburu alfa, ukuran pulangan berlebihan. Dalam contoh rajah kami di atas, alfa ialah jumlah pulangan portfolio yang tidak dijelaskan oleh beta, diwakili sebagai jarak antara persilangan paksi-x dan y dan pintasan paksi-y, yang boleh menjadi positif atau negatif. Dalam usaha mereka untuk lebihan pulangan, pengurus aktif mendedahkan pelabur kepada risiko alfa,. risiko bahawa keputusan pertaruhan mereka akan terbukti negatif dan bukannya positif. Sebagai contoh, pengurus dana mungkin berpendapat bahawa sektor tenaga akan mengatasi prestasi S&P 500 dan meningkatkan wajaran portfolionya dalam sektor ini. Jika perkembangan ekonomi yang tidak dijangka menyebabkan stok tenaga merosot dengan mendadak, pengurus berkemungkinan akan kurang melaksanakan penanda aras, contoh risiko alfa.

Kos Risiko

Secara umum, lebih banyak dana aktif dan pengurusnya menunjukkan diri mereka mampu menjana alfa, lebih tinggi yuran yang mereka akan cenderung untuk mengenakan bayaran kepada pelabur untuk pendedahan kepada strategi alfa lebih tinggi tersebut. Untuk kenderaan pasif semata-mata seperti dana indeks atau dana dagangan bursa (ETF), anda mungkin membayar 1 hingga 10 mata asas (bps) dalam yuran pengurusan tahunan, manakala untuk dana lindung nilai oktana tinggi yang menggunakan strategi perdagangan yang kompleks melibatkan komitmen modal yang tinggi dan kos transaksi, pelabur perlu membayar 200 mata asas dalam yuran tahunan, serta memberikan kembali 20% daripada keuntungan kepada pengurus.

Perbezaan dalam penetapan harga antara strategi pasif dan aktif (atau risiko beta dan risiko alfa masing-masing) menggalakkan ramai pelabur mencuba dan memisahkan risiko ini (cth untuk membayar yuran yang lebih rendah untuk risiko beta yang diandaikan dan menumpukan pendedahan mereka yang lebih mahal kepada peluang alfa yang ditakrifkan secara khusus). Ini lebih dikenali sebagai alfa mudah alih,. idea bahawa komponen alfa jumlah pulangan adalah berasingan daripada komponen beta.

Sebagai contoh, pengurus dana mungkin mendakwa mempunyai strategi penggiliran sektor yang aktif untuk menewaskan S&P 500 dan menunjukkan, sebagai bukti, rekod prestasi menewaskan indeks sebanyak 1.5% pada asas tahunan purata. Kepada pelabur, 1.5% daripada lebihan pulangan adalah nilai pengurus, alfa, dan pelabur sanggup membayar yuran yang lebih tinggi untuk mendapatkannya. Selebihnya daripada jumlah pulangan, apa yang diperoleh oleh S&P 500 sendiri, boleh dikatakan tiada kaitan dengan keupayaan unik pengurus. Strategi alfa mudah alih menggunakan derivatif dan alatan lain untuk memperhalusi cara mereka memperoleh dan membayar komponen alfa dan beta pendedahan mereka.

Sorotan

Beta, juga dikenali sebagai risiko pasaran, ialah ukuran turun naik, atau risiko sistematik, saham individu berbanding dengan keseluruhan pasaran.
Risiko tidak dapat dipisahkan daripada pulangan dalam dunia pelaburan.
Pengurusan risiko ialah proses pengenalpastian, analisis, dan penerimaan atau pengurangan ketidakpastian dalam keputusan pelaburan.
Alpha ialah ukuran pulangan berlebihan; pengurus wang yang menggunakan strategi aktif untuk mengalahkan pasaran tertakluk kepada risiko alfa.
Pelbagai taktik wujud untuk memastikan risiko; salah satu yang paling biasa ialah sisihan piawai, ukuran statistik penyebaran di sekitar kecenderungan memusat.