Zarządzanie ryzykiem w finansach
Co to jest zarządzanie ryzykiem?
W świecie finansów zarządzanie ryzykiem to proces identyfikacji, analizy i akceptacji lub łagodzenia niepewności w decyzjach inwestycyjnych. Zasadniczo zarządzanie ryzykiem ma miejsce, gdy inwestor lub zarządzający funduszem analizuje i próbuje określić ilościowo potencjalne straty w inwestycji, takie jak pokusa nadużycia, a następnie podejmuje odpowiednie działanie (lub zaniechanie) biorąc pod uwagę cele inwestycyjne funduszu i tolerancję ryzyka.
Ryzyko jest nierozerwalnie związane ze zwrotem. Każda inwestycja wiąże się z pewnym stopniem ryzyka, które jest uważane za bliskie zeru w przypadku amerykańskiego bonu skarbowego lub bardzo wysokie w przypadku akcji na rynkach wschodzących lub nieruchomości na rynkach o wysokiej inflacji. Ryzyko można określić ilościowo zarówno w wartościach bezwzględnych, jak i względnych. Dobre zrozumienie ryzyka w jego różnych formach może pomóc inwestorom lepiej zrozumieć możliwości, kompromisy i koszty związane z różnymi podejściami inwestycyjnymi.
Zrozumienie zarządzania ryzykiem
Zarządzanie ryzykiem występuje wszędzie w sferze finansów. Występuje, gdy inwestor kupuje obligacje skarbu USA zamiast obligacji korporacyjnych, gdy zarządzający funduszem zabezpiecza swoją ekspozycję walutową za pomocą walutowych instrumentów pochodnych oraz gdy bank sprawdza zdolność kredytową osoby fizycznej przed wydaniem osobistej linii kredytowej. Maklerzy giełdowi korzystają z instrumentów finansowych, takich jak opcje i kontrakty futures,. a zarządzający pieniędzmi stosują strategie, takie jak dywersyfikacja portfela, alokacja aktywów i określanie wielkości pozycji, aby ograniczyć lub skutecznie zarządzać ryzykiem.
Nieodpowiednie zarządzanie ryzykiem może skutkować poważnymi konsekwencjami dla firm, osób fizycznych i gospodarki. Na przykład krach na rynku kredytów hipotecznych subprime w 2007 r., który pomógł wywołać Wielką Recesję, wynikał ze złych decyzji związanych z zarządzaniem ryzykiem, takich jak kredytodawcy, którzy udzielali kredytów hipotecznych osobom o słabej zdolności kredytowej; firmy inwestycyjne, które kupowały, pakowały i odsprzedawały te kredyty hipoteczne; oraz fundusze, które nadmiernie zainwestowały w przepakowane, ale nadal ryzykowne papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS).
Jak działa zarządzanie ryzykiem
Mamy tendencję do myślenia o „ryzyku” głównie w kategoriach negatywnych. Jednak w świecie inwestycyjnym ryzyko jest konieczne i nieodłączne od pożądanych wyników.
Powszechną definicją ryzyka inwestycyjnego jest odchylenie od oczekiwanego wyniku. Możemy wyrazić to odchylenie w wartościach bezwzględnych lub w odniesieniu do czegoś innego, na przykład benchmarku rynkowego.
Chociaż odchylenie to może być pozytywne lub negatywne, specjaliści od inwestycji na ogół akceptują pogląd, że takie odchylenie implikuje pewien stopień zamierzonego wyniku inwestycji. Tak więc, aby osiągnąć wyższe zyski, oczekuje się zaakceptowania większego ryzyka. Powszechnie przyjmuje się również, że zwiększone ryzyko ma postać zwiększonej zmienności. Podczas gdy profesjonaliści inwestycyjni nieustannie poszukują – i czasami znajdują – sposoby na zmniejszenie takiej zmienności, nie ma między nimi jasnej zgody co do tego, jak najlepiej to zrobić.
To, jaką zmienność powinien zaakceptować inwestor, zależy wyłącznie od tolerancji indywidualnego inwestora na ryzyko lub, w przypadku profesjonalisty inwestycyjnego, od tego, na jaką tolerancję pozwalają jego cele inwestycyjne. Jedną z najczęściej stosowanych metryk ryzyka bezwzględnego jest odchylenie standardowe,. statystyczna miara rozproszenia wokół tendencji centralnej. Patrzysz na średni zwrot z inwestycji, a następnie znajdujesz jego średnie odchylenie standardowe w tym samym okresie. Rozkłady normalne (znajoma krzywa w kształcie dzwonu) wskazują, że oczekiwany zwrot z inwestycji będzie prawdopodobnie stanowił jedno odchylenie standardowe od średniej w 67% przypadków i dwa odchylenia standardowe od średniej odchylenia w 95% przypadków. Pomaga to inwestorom w liczbowej ocenie ryzyka. Jeśli wierzą, że mogą tolerować ryzyko, finansowo i emocjonalnie, inwestują.
Przykład
Na przykład w okresie 15 lat od 1 sierpnia 1992 r. do 31 lipca 2007 r. średni roczny całkowity zwrot z indeksu S&P 500 wyniósł 10,7%. Ta liczba pokazuje, co wydarzyło się przez cały okres, ale nie mówi, co wydarzyło się po drodze. Średnie odchylenie standardowe indeksu S&P 500 za ten sam okres wyniosło 13,5%. Jest to różnica między średnim zwrotem a realnym zwrotem w maksymalnie podanych punktach w okresie 15 lat.
Stosując model krzywej dzwonowej, każdy wynik powinien mieścić się w granicach jednego odchylenia standardowego średniej w około 67% przypadków i w obrębie dwóch odchyleń standardowych w około 95% przypadków. W związku z tym inwestor z indeksu S&P 500 może oczekiwać, że zwrot w dowolnym momencie tego okresu wyniesie 10,7% plus lub minus odchylenie standardowe 13,5% w około 67% przypadków; może również założyć 27% (dwa odchylenia standardowe) wzrost lub spadek w 95% przypadków. Jeśli może sobie pozwolić na stratę, inwestuje.
Zarządzanie ryzykiem i psychologia
Chociaż informacje te mogą być pomocne, nie rozwiązują one w pełni obaw inwestora dotyczących ryzyka. Dziedzina finansów behawioralnych wniosła ważny element do równania ryzyka, wykazując asymetrię między tym, jak ludzie postrzegają zyski i straty. Używając języka teorii perspektywy, dziedziny finansów behawioralnych wprowadzonej przez Amosa Tversky'ego i Daniela Kahnemana w 1979 r., inwestorzy wykazują niechęć do strat. Tversky i Kahneman udokumentowali, że inwestorzy przykładają mniej więcej dwa razy więcej wagi do bólu związanego ze stratą niż dobre samopoczucie związane z zyskiem.
Często inwestorzy naprawdę chcą wiedzieć nie tylko o tym, jak bardzo aktywa odbiegają od oczekiwanego wyniku, ale także o tym, jak złe rzeczy wyglądają w dół po lewej stronie krzywej dystrybucji. Wartość zagrożona (VAR) próbuje odpowiedzieć na to pytanie. Ideą stojącą za VAR jest ilościowe określenie, jak duża może być strata z inwestycji przy danym poziomie ufności w określonym okresie. Przykładem warunku VAR może być na przykład następujące stwierdzenie: „Przy poziomie ufności wynoszącym około 95%, największa strata na tej inwestycji o wartości 1000 USD w horyzoncie dwuletnim wynosi 200 USD”. Poziom ufności to zestawienie prawdopodobieństwa oparte na statystycznej charakterystyce inwestycji i kształcie jej krzywej rozkładu.
Oczywiście nawet taka miara jak VAR nie gwarantuje, że 5% czasu będzie znacznie gorsza. Spektakularne wpadki, takie jak ta, która dotknęła fundusz hedgingowy Long-Term Capital Management w 1998 r., przypominają nam, że mogą wystąpić tak zwane „zdarzenia odstające”. W przypadku LTCM wydarzeniem odstającym było niewywiązanie się rosyjskiego rządu z niespłaconych zobowiązań z tytułu długu państwowego, co groziło bankructwem funduszu hedgingowego, który miał wysoce lewarowane pozycje o wartości ponad 1 biliona USD; gdyby upadł, mógłby zawalić globalny system finansowy. Rząd Stanów Zjednoczonych utworzył fundusz pożyczkowy o wartości 3,65 miliarda dolarów na pokrycie strat LTCM, co umożliwiło firmie przetrwanie niestabilności rynku i uporządkowaną likwidację na początku 2000 roku.
Beta i pasywne zarządzanie ryzykiem
Inną miarą ryzyka zorientowaną na tendencje behawioralne jest wypłata,. która odnosi się do dowolnego okresu, w którym zwrot z aktywów jest ujemny w stosunku do poprzedniego wysokiego poziomu. Mierząc wypłatę, staramy się rozwiązać trzy rzeczy:
wielkość każdego negatywnego okresu (jak źle)
czas trwania każdego (jak długo)
częstotliwość (jak często)
Na przykład, oprócz chęci dowiedzenia się, czy fundusz inwestycyjny pokonał S&P 500, chcemy również wiedzieć, jak był on stosunkowo ryzykowny. Jedną z takich miar jest beta (znana jako „ryzyko rynkowe”), oparta na statystycznej własności kowariancji. Beta większa niż 1 oznacza większe ryzyko niż rynek i na odwrót.
Beta pomaga nam zrozumieć pojęcia pasywnego i aktywnego ryzyka. Poniższy wykres przedstawia szereg czasowy zwrotów (każdy punkt danych oznaczony „+”) dla konkretnego portfela R(p) w porównaniu ze zwrotem rynkowym R(m). Zwroty są korygowane o gotówkę, więc punkt, w którym przecinają się osie x i y, jest zwrotem ekwiwalentu gotówki. Wykreślenie linii najlepszego dopasowania przez punkty danych pozwala nam określić ilościowo ryzyko pasywne (beta) i aktywne (alfa).
Gradient linii to jego beta. Na przykład gradient 1,0 wskazuje, że z każdą jednostką wzrostu zwrotu rynkowego, zwrot portfela również wzrasta o jedną jednostkę. Zarządzający pieniędzmi stosujący pasywną strategię zarządzania może próbować zwiększyć zwrot z portfela poprzez przejęcie większego ryzyka rynkowego (tj. współczynnik beta większy niż 1) lub alternatywnie zmniejszyć ryzyko portfela (i zwrot) poprzez zmniejszenie współczynnika beta portfela poniżej jednego.
Alfa i aktywne zarządzanie ryzykiem
Gdyby poziom ryzyka rynkowego lub systematycznego był jedynym czynnikiem wpływającym, wówczas zwrot portfela byłby zawsze równy zwrotowi rynkowemu skorygowanemu o współczynnik beta. Oczywiście tak nie jest: zwroty różnią się ze względu na szereg czynników niezwiązanych z ryzykiem rynkowym. Menedżerowie inwestycyjni, którzy stosują aktywną strategię, podejmują inne ryzyko, aby osiągnąć nadwyżkę zwrotu ponad wyniki rynkowe. Aktywne strategie obejmują taktyki, które wykorzystują wybór akcji, sektora lub kraju, analizę fundamentalną, określanie wielkości pozycji i analizę techniczną.
Aktywni menedżerowie polują na alfę, miarę nadwyżki zwrotu. W powyższym przykładzie na diagramie alfa to kwota zwrotu portfela niewyjaśniona przez beta, reprezentowana jako odległość między przecięciem osi x i y a przecięciem osi y, która może być dodatnia lub ujemna. W dążeniu do nadmiernych zysków aktywni menedżerowie narażają inwestorów na ryzyko alfa,. ryzyko, że wynik ich zakładów okaże się raczej negatywny niż pozytywny. Na przykład zarządzający funduszem może sądzić, że sektor energetyczny osiągnie lepsze wyniki niż S&P 500 i zwiększy wagę swojego portfela w tym sektorze. Jeśli nieoczekiwane zmiany gospodarcze spowodują gwałtowny spadek zapasów energii, zarządzający prawdopodobnie osiągnie gorsze wyniki niż benchmark, co jest przykładem ryzyka alfa.
Koszt ryzyka
Ogólnie rzecz biorąc, im bardziej aktywny fundusz i jego zarządzający pokazują, że są w stanie wygenerować alfę, tym wyższe opłaty będą pobierać od inwestorów za ekspozycję na strategie o wyższym poziomie alfa. W przypadku czysto pasywnego pojazdu, takiego jak fundusz indeksowy lub fundusz giełdowy (ETF), prawdopodobnie zapłacisz od 1 do 10 punktów bazowych (bps) rocznych opłat za zarządzanie, podczas gdy w przypadku wysokooktanowego funduszu hedgingowego stosującego złożone strategie handlowe przy wysokich nakładach kapitałowych i kosztach transakcyjnych inwestor musiałby zapłacić 200 punktów bazowych opłat rocznych oraz oddać zarządzającemu 20% zysków.
Różnica w wycenie między strategiami pasywnymi i aktywnymi (lub odpowiednio ryzykiem beta i ryzykiem alfa) zachęca wielu inwestorów do próby oddzielenia tych ryzyk (np. do płacenia niższych opłat za przyjęte ryzyko beta i koncentracji ich droższych ekspozycji na ściśle określonych możliwościach alfa). Jest to popularnie znane jako przenośna alfa,. idea, że składnik alfa całkowitego zwrotu jest oddzielony od składnika beta.
Na przykład zarządzający funduszem może twierdzić, że ma strategię aktywnej rotacji sektorów, aby pokonać S&P 500 i jako dowód wykazać się przebiciem indeksu o 1,5% w średniej rocznej. Dla inwestora, że 1,5% nadwyżki zwrotu jest wartością menedżera, alfą, a inwestor jest skłonny zapłacić wyższe opłaty, aby ją uzyskać. Reszta całkowitego zwrotu, jaką zarobił sam S&P 500, prawdopodobnie nie ma nic wspólnego z wyjątkowymi umiejętnościami menedżera. Przenośne strategie alfa wykorzystują instrumenty pochodne i inne narzędzia w celu udoskonalenia sposobu uzyskiwania i opłacania składników alfa i beta ich ekspozycji.
Przegląd najważniejszych wydarzeń
Beta, znana również jako ryzyko rynkowe, jest miarą zmienności lub ryzyka systematycznego pojedynczych akcji w porównaniu z całym rynkiem.
Ryzyko jest nierozerwalnie związane ze zwrotem w świecie inwestycji.
Zarządzanie ryzykiem to proces identyfikacji, analizy i akceptacji lub łagodzenia niepewności decyzji inwestycyjnych.
Alfa jest miarą nadwyżki zwrotu; zarządzający pieniędzmi, którzy stosują aktywne strategie w celu pokonania rynku, podlegają ryzyku alfa.
Istnieje wiele różnych taktyk służących ustaleniu ryzyka; jednym z najczęstszych jest odchylenie standardowe, statystyczna miara rozproszenia wokół tendencji centralnej.
