Inntökukreppa

Hvað var eignanámskreppan?

Inntökukreppan var tímabil gríðarlega aukins eignahalds á bandarískum húsnæðismarkaði á árunum 2007 til 2010. Nauðungarkreppan var einn þáttur fjármálakreppunnar og mikla samdráttar sem þróaðist á þessu tímabili. Óhófleg framlenging á húsnæðislánum, flókið áætlanir um verðbréfun húsnæðisskulda og hröð aukning á fjölda fjárnámsheimilda (í iðnaði sem var illa í stakk búinn til að vinna úr þeim öllum) áttu hvert sitt þátt í kreppunni.

Skilningur á fjárnámskreppunni

Fullnustueign er réttarfarið sem á sér stað þegar húseigandi greiðir ekki að fullu höfuðstól og vexti af húsnæðisláni sínu. Ef þetta mál er ekki leiðrétt innan tiltekins frests hefur lánveitandinn rétt til að vísa húseigandanum út, taka yfir eignina og selja hana síðan.

Nauðungarkreppan náði hámarki í sept. 2010, þegar um 120.000 heimili voru tekin til baka á eins mánaðar tímabili. Rætur þess lágu hins vegar í samdrætti á húsnæðismarkaði sem hófst snemma árs 2007 og blómstraði í kreppu þegar Lehman Brothers lýsti yfir gjaldþroti í sept . 2008.

Umfram húsnæðislán

Óhóflega lágir vextir vegna þenslulegrar peningastefnu hjá bandaríska seðlabankanum, ásamt húsnæðisstefnu framkvæmdavaldsins, á 2000 sköpuðu uppsveiflu í íbúðakaupum og framlengingu á lánsfé til húsnæðislána. Þetta leiddi til almennt lítið eða ekkert eftirlit með sölutryggingarferlum þar sem þóknunarsvangir lánveitendur greiddu kæruleysislaust út fjölda áhættusamari undirmálslána á stundum rándýrum kjörum til fólks með lágar tekjur og lánstraust. Þetta ferli var auðveldað með nýsköpun á verðbréfun húsnæðisskulda sem gerði lánveitendum kleift að velta áhættunni af þessum lánum yfir á fjárfesta og halda áfram að lána.

Umfang húsnæðisskulda miðað við greiðslugetu þjóðarbúsins jókst hratt. Heildarveðskuldir í Bandaríkjunum fóru fram úr vergri landsframleiðslu Bandaríkjanna frá og með 1. ársfjórðungi 2008. Áður hafði þetta hlutfall (heildarveðskuldir af landsframleiðslu) verið á bilinu um 30% til 60% mestan hluta 20. aldar.

###Verðbréfun skulda

Veðlánabankar tóku oft gjöld í eigin vasa og seldu síðan lánin án tafar til fjármálastofnana sem voru oft athyglislausir,. sem tókst ekki að gera viðeigandi áreiðanleikakönnun á lánunum. Veðbréfin voru verðtryggð í veðtryggð verðbréf og flóknari gerninga, sem á sínum tíma voru talin vera fullnægjandi tæki til að stjórna vanskilaáhættu hvers eins veðs með því að sameina hana með öðrum lánum til að sameina áhættuna í raun og dreifa henni á milli. allir handhafar útgefinna verðbréfsins.

Auk þess að vera á endanum ekki fullnægjandi áhættustýringartæki (sérstaklega þegar nánast allt húsnæðisverð lækkaði og vanskil urðu útbreidd) byrgði verðbréfun lánanna í mörgum tilfellum á tengslin milli þess sem átti lánin og lántakenda.

Aukning fjárnáms

Þegar Seðlabankinn byrjaði að slá á peningaleg bremsur og hægja á miklu flæði útlánaþenslu árið 2006, fóru vandamál að verða sýnileg í greininni. Þrengsli lánaskilyrði gerðu lánveitendum erfiðara fyrir að halda áfram að framlengja áhættusöm húsnæðislán og gerðu núverandi húsnæðislán með stillanlegum vöxtum óviðráðanlegra fyrir núverandi lántakendur. Milli 2006 og 2008 meira en tvöfaldaðist vanskilahlutfall á íbúðalánum og myndu halda áfram að hækka til ársins 2010 þegar kreppan breiddist út.

Þegar vanskil jukust stóðu bankar skyndilega frammi fyrir svo mörgum fullnustuatburðum að þeir gátu ekki unnið úr þeim á skilvirkan hátt. Fyrir og á meðan á kreppunni stóð unnu húsnæðislánaþjónustufyrirtæki mikinn fjölda lána án þess að hafa farið nægilega yfir þær upplýsingar sem fylgdu þeim. Almennt var talið að vanskil á húsnæðislánum og fjárnám í kjölfarið yrðu einstaklingsbundnir eða í mesta lagi staðbundnir atburðir, sem auðvelt væri að afgreiða og leysa upp í eðlilegum rekstri lánveitenda og lánveitenda.

Flýtileg verðbréfun í húsnæðisuppsveiflunni hafði í mörgum tilfellum leitt til lélegrar skráningar um raunverulegt eignarhald hvers kyns húsnæðislána. Í sumum tilfellum mistókst bankar að hefja fjárnám á heimilum mánuðum saman eftir að húseigendur höfðu hætt að greiða. Skýrsluhaldsferlar voru orðnir svo slappir að bankar gátu ekki alltaf verið vissir um að þeir ættu í raun og veru veð í eignum sem voru teknar upp, og jafnvel í sumum tilfellum veðlán sem þeir áttu ekki löglega.

Margir bankastarfsmenn skrifuðu einfaldlega undir allt sem kom á borðið þeirra og gerðu ráð fyrir að öll pappírsvinna væri lögmæt. Þegar umfang eignaupptaka jókst umtalsvert, bjuggu undirritarar undirritaðra undirritaðra verulega í vandræðum þegar þeir skrifuðu undir óviðeigandi pappírsvinnu, annað hvort vegna þess að þeir höfðu ekki hugmynd um hvað þeir voru að skrifa undir eða vegna þess að þeir þurftu að vinna allt of mörg skjöl til að gera rétta vinnu til að sannvotta þau .

Starfsmenn sem undirrituðu fjárnámsskjöl án þess að fara yfir þau almennilega urðu þekktir sem robo-undirritarar.

Áhrif ónákvæmrar og óljósrar pappírsvinnu ásamt auknum fjölda húsnæðislána sem fara í vanskil á landsvísu skapaði víðtæk vandamál. Sumir bankar tóku að sér röngum eignum, misreiknuðu verðmæti húsnæðis eða, í sumum tilfellum, lögfræðingur gaf húseigendum sem standa frammi fyrir eignaupptöku tækifæri til að henda fullnustumálum út.

Úrlausn fjárnámsvandans

Árið 2009 náði ríkisstjórnin að lokum sátt við fimm stærstu húsnæðislánaþjónustumenn þjóðarinnar:

Ally (áður þekktur sem GMAC)
Bank of America
Borg

-JPMorgan Chase

Wells Fargo

Samningurinn, þekktur sem National Mortgage Settlement, kostaði þjónustuaðila yfir 50 milljarða dollara í sektir og neytendagreiðslur.

Lántakendur sem verða fyrir áhrifum fengu höfuðstólslækkun eða endurfjármögnun vegna neðansjávarlána , sem gerði þeim kleift að forðast fullnustu og vera á heimilum sínum. Auk þess krafðist uppgjörsins endurskoðunar á lánaþjónustukerfum sem bankarnir hafa umsjón með.

Lántakendur sem misstu heimili vegna fullnustu þessara banka í ríkjum sem eru aðilar að sáttasamningnum urðu gjaldgengir fyrir greiðslur upp á um það bil $1.480. Heildarútborgun uppgjörs nam um 1,5 milljörðum dollara.

Fasteignaupplýsingafyrirtækið RealtyTrac áætlaði að eitt af hverjum 248 heimilum í Bandaríkjunum hafi fengið eignaupptökutilkynningu í sept. 2012.

##Hápunktar

Þetta sóðalega ferli leiddi stundum til þess að bankar settu upp á rangar eignir, misreiknuðu verðmæti íbúða og gáfu í sumum tilfellum lögfræðingum húseigenda sem standa frammi fyrir eignaupptöku tækifæri til að henda málinu algjörlega.
Fyrir og á meðan á kreppunni stóð unnu húsnæðislánaþjónustufyrirtæki mikið magn lána án þess að hafa farið nægilega yfir þær upplýsingar sem fylgdu þeim.
Eignatökukreppan var tímabil stórhækkaðra eignahalds á bandarískum húsnæðismarkaði á árunum 2007 til 2010.
Óhófleg útlánaþensla á tímum húsnæðisuppsveiflu, verðbréfun húsnæðisskulda og fjármálakerfi sem var óviðbúið að takast á við víðtæka aukningu vanskila áttu allt sitt þátt í kreppunni.