Ustawa o doradcach inwestycyjnych z 1940 r

Czym jest ustawa o doradcach inwestycyjnych z 1940 roku?

Ustawa o doradcach inwestycyjnych z 1940 r. to amerykańskie prawo federalne, które reguluje i definiuje rolę i obowiązki doradcy inwestycyjnego / doradcy.

Ustawa, zainspirowana częściowo raportem dla Kongresu z 1935 r. na temat funduszy inwestycyjnych i firm inwestycyjnych, przygotowanym przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), stanowi podstawę prawną do monitorowania tych, którzy doradzają funduszom emerytalnym, osobom fizycznym i instytucjom w kwestiach inwestowania. Określa, co kwalifikuje się jako doradztwo inwestycyjne i określa, kto musi zarejestrować się w organach regulacyjnych stanowych i federalnych, aby z niego zrezygnować.

Zrozumienie ustawy o doradcach inwestycyjnych z 1940 r.

Pierwotnym impulsem ustawy o doradcach inwestycyjnych z 1940 r., podobnie jak w przypadku kilku innych przełomowych przepisów finansowych z lat 30. i 40., był krach giełdowy w 1929 r. i jego katastrofalne następstwo w postaci Wielkiego Kryzysu. Katastrofy te stały się inspiracją dla Ustawy o papierach wartościowych z 1933 r., której udało się wprowadzić większą przejrzystość sprawozdań finansowych i ustanowić przepisy zapobiegające wprowadzaniu w błąd i oszukańczym działaniom na rynkach papierów wartościowych.

W 1935 r. raport SEC dla Kongresu ostrzegał przed zagrożeniami stwarzanymi przez niektórych doradców inwestycyjnych i opowiadał się za regulacją tych, którzy udzielali porad inwestycyjnych. W tym samym roku, co raport, uchwalono ustawę o gospodarstwie użyteczności publicznej z 1935 r., pozwalającą SEC na zbadanie trustów inwestycyjnych.

Te wydarzenia skłoniły Kongres do rozpoczęcia prac nie tylko nad ustawą o doradcach inwestycyjnych, ale także nad ustawą o spółkach inwestycyjnych z 1940 roku. Ten powiązany projekt ustawy jasno określał obowiązki i wymagania firm inwestycyjnych przy oferowaniu produktów inwestycyjnych notowanych na giełdzie, w tym otwartych funduszy inwestycyjnych, zamkniętych funduszy inwestycyjnych i funduszy inwestycyjnych.

Doradcy finansowi i obowiązek powierniczy

Doradcy inwestycyjni są związani standardem powierniczym, który został ustanowiony w ramach ustawy o doradcach inwestycyjnych z 1940 r. i może być regulowany przez SEC lub państwowych regulatorów papierów wartościowych, w zależności od skali i zakresu ich działalności.

Ustawa dość szczegółowo definiuje, co oznacza powiernik. Przewiduje obowiązek lojalności i staranności,. co oznacza, że doradca musi przedkładać interesy klienta ponad własne.

Na przykład, doradca nie może kupować papierów wartościowych na swój rachunek przed zakupem ich dla klienta ( front-running ) i ma zakaz zawierania transakcji, które mogą skutkować wyższymi prowizjami dla doradcy lub jego firmy inwestycyjnej ( churning ). Oznacza to również, że doradca musi zrobić wszystko, co w jego mocy, aby upewnić się, że doradztwo inwestycyjne opiera się na dokładnych i kompletnych informacjach — zasadniczo, że analiza jest dokładna i jak najdokładniejsza.

Ponadto doradca musi umieszczać transakcje w standardzie „ najlepszej realizacji ”, co oznacza, że musi dążyć do handlu papierami wartościowymi z najlepszą kombinacją taniej i wydajnej realizacji.

Unikanie konfliktów interesów jest ważne, gdy działasz jako powiernik. Doradca musi ujawniać wszelkie potencjalne konflikty i zawsze stawiać interesy klienta na pierwszym miejscu.

Ustalanie kryteriów doradcy

Ustawa o doradcach inwestycyjnych określała, kto jest, a kto nie jest doradcą/doradcą, stosując trzy kryteria: rodzaj oferowanej porady, sposób, w jaki dana osoba jest opłacana za poradę/metodę rekompensaty oraz czy lwia część doradcy dochód jest generowany przez doradztwo inwestycyjne (podstawowa funkcja zawodowa). Ponadto, jeśli dana osoba prowadzi klienta do przekonania, że jest doradcą inwestycyjnym – na przykład prezentując się w ten sposób w reklamie – można ją uznać za jednego z nich.

Ustawa stanowi, że doradcą jest każdy, kto udziela porad lub rekomenduje papiery wartościowe (w przeciwieństwie do innego rodzaju inwestycji). Osoby, których porady są jedynie incydentalne dla ich branży, nie mogą być uważane za doradców. Niektórzy planiści finansowi i księgowi mogą być uważani za doradców, podczas gdy niektórzy nie.

Szczegółowe wytyczne dotyczące ustawy o doradcach inwestycyjnych z 1940 r. można znaleźć w tytule 15 Kodeksu Stanów Zjednoczonych.

Generalnie tylko doradcy, którzy zarządzają aktywami o wartości co najmniej 100 milionów USD lub doradzają zarejestrowanej firmie inwestycyjnej, muszą zarejestrować się w SEC zgodnie z ustawą o doradcach inwestycyjnych z 1940 r.

Rejestracja jako Doradca Finansowy

Agencja, w której doradcy muszą się zarejestrować, zależy przede wszystkim od wartości zarządzanych przez nich aktywów oraz od tego, czy doradzają klientom korporacyjnym, czy tylko osobom fizycznym. Przed reformami z 2010 r. doradcy, którzy zarządzali aktywami o wartości co najmniej 25 mln USD lub doradzali firmom inwestycyjnym, musieli zarejestrować się w SEC. Doradcy zarządzający mniejszymi kwotami zazwyczaj zarejestrowani w państwowych urzędach papierów wartościowych.

Kwoty te zostały zmienione ustawą Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act z 2010 r., która pozwoliła wielu doradcom, którzy wcześniej zarejestrowali się w SEC, teraz zrobić to z ich stanowymi organami regulacyjnymi, ponieważ zarządzali oni mniejszymi pieniędzmi, niż wymagały nowe przepisy federalne. Jednak ustawa Dodda-Franka wprowadziła również wymogi rejestracyjne dla tych, którzy doradzają funduszom prywatnym, takim jak fundusze hedgingowe i fundusze private equity. Wcześniej tacy doradcy byli zwolnieni z rejestracji, mimo że często zarządzali bardzo dużymi sumami pieniędzy dla inwestorów.

Przegląd najważniejszych wydarzeń

Ustawa nakłada na doradcę „potwierdzający obowiązek 'najlepszej dobrej wiary' oraz pełnego i uczciwego ujawnienia istotnych faktów” w ramach jego obowiązku zachowania lojalności i troski o klienta.
Doradcy finansowi muszą przestrzegać ustawy o doradcach inwestycyjnych z 1940 r., która wzywa ich do pełnienia obowiązków powierniczych i działania przede wszystkim w imieniu swoich klientów.
Doradcy inwestycyjni są zobowiązani do zdania egzaminu kwalifikacyjnego i zarejestrowania się w organie regulacyjnym w ramach ustawy.